ΑΣΤΕΙΟ

Κάμελ σκέτο, αυτό ήταν το τσιγάρο μου για πολλά χρόνια. Σε κάποια φάση το γύρισα στο στριφτό γιατί έτσι έριξα το φούμο στο μισό, έτσι υπολόγιζα. Τότε άρχισα να βάζω φιλτράκια στο στριφτό γιατί με ενοχλούσε όχι τόσο ο καπνός όσο τα κομματάκια που πήγαιναν στη γλώσσα και έπρεπε να τα φτύνω. Οκτώβρη του 2008 το έκοψα και έκτοτε δεν ξανακάπνισα. Ήταν η εποχή που έκοβα διάφορα από χούγια μέχρι ανθρώπους.

Η αψιά γεύση του Κάμελ άφιλτρου,  μου ήρθε στα καλά καθούμενα  λίγο μετά αφού τέλειωσα τη συλλογή διηγημάτων του Γ.ΠΑΛΑΒΟΥ, μετά αναπόλησα το χαρακτηριστικό κίτρινο, τσουπωτό πακέτο. Όχι δεν ήταν νοσταλγία ακριβώς. Απλά η επίγευση του Αστείου (Νεφελη 2012) ήταν Κάμελ σκέτο.  Σιχαίνομαι τη ψυχολογία και τα ρέστα οπότε ο συνειρμός σταματά εδώ. Τελεία.

Τα διηγήματα στο αστείο-asteio μετεωρίζονται μεταξύ ενός ιθαγενούς μαγικού ρεαλισμού(Γέροι Άνθρωποι, Αυτοκόλλητο), σκέτου ωμού ρεαλισμού,(Φαγητό) και σκληρής ελληνικής ηθογραφίας(Νίκος Τσούμπας, Τιμής Ένεκεν). Όσο και αν είναι άνισα μεταξύ τους όλα σχεδόν είναι σκληρά διαμαντάκια, ολόκληρα χωρίς μουντζούρες και θολούρες. Κάπου προς το τέλος κάποιων από αυτών ένοιωσα αυτή την αίσθηση του καπνού, σαν κάποια κομματάκια του να τα μασώ άθελα μου με μια ηδονική ενόχληση (Λένα, Φώτα)

Ο Γ. ΠΑΛΑΒΟΣ, γενν. 1980 είναι από τις νέες δυνάμεις της ελληνικής λογοτεχνικής παραγωγής, από αυτές που δεν σε κάνουν να απελπίζεσαι… αρχίζεις να σκέπτεσαι λέξεις, έννοιες που τείνουν να εκλείψουν όπως ελπίδα, αισιοδοξία, ευαισθησία, ακριβολογία. Τέτοια πράγματα.

Κ.Β. 30.04.2014