ΔΥΟ ΜΙΚΡΟΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΝΤΑ/JOHN BERGER
μου `στειλες αυτά τα δυο πεζο- χάικου, τα διάβασα και δεν ήξερα απο πουθε έρχονται , μετά είδα... ΤΖΟΝ ΜΠΕΡΓΚΕΡ ΑΠΟ ΤΟ Α---->Χ, νέα αποκάλυψη,δεν τον ειχα καθόλου, έχουμε να διαβάζουμε , ευχαριστώ
Κ.Β. 9/9/2013
21.10.2013 ΔΕΥΤΕΡΑ
Τζον Μπεργκερ/ γράμματα σε ένα φυλακισμένο
Να που γνωρίστηκες ,παρατηρητή, με τη φαρμακοτρίφτισα και τον στρατιώτη της. Περίεργος τύπος αυτός ο Μπέργκερ, δηλ δεν μου έκανε καθόλου για Άγγλος, έχει κάτι μεσογειακό αυτό που σερβίρει στο χαρτί. Δεν ξέρω αν μ` άρεσε η επιστολική υμνωδία ενός στρατευμένου έρωτα, το ονειρικό θολό φόντο, όχι τοπίο, κάτι ανάμεσα σε Μαγρέμπ και λατινική Αμερική, μια mezcla. Είναι όμως βαθιά δυνατός ο παλμογράφος του μπεργερ, δυνατός, στρογγυλός σαν το βότσαλο στο στόμα του ρήτορα Δημοσθένη για να πολεμήσει τη βραδυγλωσσία του, και είναι κεντημένο από ένα χέρι αρσενικό το θηλυκό πάθος της ΑΙΝΤΑ. Μ` αρέσει αυτό, όπως και τα γράμματα με φυλακισμένους, σε φυλακισμένους. Η φυλακή είναι ένα πηγάδι, η μάλλον ένα ολόκληρο αρδευτικό σύστημα, κάτι ξέρει ο Μπεργκερ, κάπου λέει, δεν υπάρχει τίποτα σαν τη φυλακή… για την ανάπτυξη και τη διατήρηση του μνημονικού…Κ.ΒΑΓΙΑΝΟΣ
Χαμπίμπι.
Όταν κάποιος μπαίνει στο φαρμακείο για ν' αγοράσει φάρμακα που του έχουν συστήσει να πάρει, αναζητεί λίγη τάξη, μιας και κάθε είδους πάθηση είναι χαοτική.
Σ' ένα φαρμακείο οι αριθμοί και η αριθμητική αποκτούν γι' άλλη μια φορά τη σοβαρή καθαρότητα που είχαν στον μαυροπίνακα του σχολείου.
Πόσες κάψουλες κάθε δόση; Πόσες δόσεις την ημέρα; Στη διάρκεια των γευμάτων; […]
Ακούω ανθρώπους να επαναλαμβάνουν νούμερα μέσα τους βγαίνοντας έξω: δύο μετά το ξύπνημα, τρία στη διάρκεια του μεσημεριανού φαγητού, δύο πριν από τον ύπνο, επαναλαμβάνοντάς τα λες κι είναι αριθμοί τηλεφώνου, γιατί έτσι, αγάπη μου, η σιωπή της απρόβλεπτης μέρας κρατιέται μακριά.
Ένας άντρας που δεν τον αναγνώρισα περιφερόταν στην πίσω πόρτα του φαρμακείου. Φορούσε ένα μακρύ πλεχτό κασκόλ γύρω από το κεφάλι του. Εξηντάρη τον έκανα. Ψάχνετε κάτι; τον ρώτησα. Την ευχή μου να 'χεις κι εσύ και οι δικοί σου, απάντησε, χαρτόκουτα ψάχνω! Τι μέγεθος; Ό,τι να ΄ναι, όλα τα μεγέθη, απάντησε. Θα φτιάξετε έπιπλα; Κούνησε το κεφάλι του, χαμογελώντας για πρώτη φορά. Θα τα κάψετε; Είμαι παραμυθάς, είπε εκείνος. Να δω τι έχουμε, είπα εγώ. Επέστρεψα μ' ένα πολύ μεγάλο κουτί και με μπόλικα μικρότερα μέσα σ' αυτό. Σας ευχαριστώ. Και τι θα τα κάνετε τώρα; Πρώτα κάνω τρύπες στο καθένα κι έπειτα βάζω μια ιστορία μέσα, πρέπει να το γνωρίζετε, οι ιστορίες που μένουν εκτεθειμένες έξω χάνονται, οι ιστορίες πρέπει να ζουν μυστικά, όμως το ίδιο δεν μπορούν να ζήσουν και χωρίς αέρα… Τι κάνετε στ' αλήθεια; Ρώτησα. Εκτρέφω κοτοπουλάκια, είπε.
Η φαρμακοποιός σου
και δική σου
Άιντα
Οξυγονοκολλητή μου,
Κάποτε, πολύ παλιά, πίστευα πως οι φίλοι που είχαν γάτες ήταν λίγο τεμπέληδες και μια σταλίτσα φαντασμένοι. Παρά να έχω ένα γατί να κοιμάται στα πόδια μου, προτιμούσα να έχω κάτι άλλο, πολύ διαφορετικό, κάτω από το δικό μου -ή το δικό μας- μαξιλάρι!
Φυσικά και χάιδεψα γάτες, φυσικά και μου άρεσε να τις ακούω να χουρχουρίζουν, φυσικά και ήξερα πως ήταν εφτάψυχες και περίμεναν να τις ταΐσουν οι προ-προπαππούδες μας. Κι όμως σήμερα, είπα μέσα μου, δεν υπάρχει χώρος για γάτες. Χώρος όχι χρόνος, γιατί οι γάτες γλιστρούν μέσα στον χρόνο απαρατήρητες. Χώρος δεν υπάρχει.
Και τώρα έχω μια άσπρη γάτα εδώ και δέκα μέρες -μπορεί και δυο βδομάδες. Η Γουεντάντ έπρεπε να περάσει τον ωκεανό (το γιατί, είναι μια μεγάλη ιστορία που θα σου την πω όταν θα καθόμαστε στην ακροθαλασσιά και θα χαζεύουμε τα παιδιά μας να χτίζουν πύργους στην άμμο) κι έτσι μου ζήτησε αν μπορούσα να προσέχω την Κόινγκ. […]
Μόλις ανοίξω την πόρτα, η Κόινγκ είναι εκεί. Με ακολουθεί από γωνιά σε γωνιά. Κοιμάται δίπλα μου στο ντιβάνι. Όταν χαλαρώνει, περνάει ώρες κάνοντας την τουαλέτα της. Αυτή μαθαίνει να ζει μαζί μου. Τη νύχτα πηδάει στο ντιβάνι μόνο αφού σβήσω το φως, ποτέ πριν. Όταν της βάζω ένα πιάτο στο πάτωμα, το οσμίζεται κι έπειτα περιμένει επιδεικτικά -με περιμένει να καθίσω στο τραπέζι- προτού αρχίσει να τρώει. Ξέρει, πριν από μένα, πότε θα σηκωθώ να πιω νερό από τη βρύση.
Έχει δική της ιεροτελεστία ατομικής καθαριότητας. Γλείφει επίμονα τη μία ανασηκωμένη πατούσα ώσπου αστράφτει από το σάλιο της, έπειτα γυρίζει το μουσούδι της λοξά και τρίβει τη μία πλευρά του ώμου της πάνω στην ανασηκωμένη πατούσα που μένει ασάλευτη. Σαν τον πάσσαλο που δένουν τα άλογα. Κι εγώ κοιτάζω. Ξέρεις τη κοιτάζω; Κοιτάζω την απουσία σου να πλένεται με την τραχιά της γλώσσα.
Άιντα
culturenow.gr//apo-thn-ainta-ston-xavier-tzon-mpergker
Κούκλε μου
Το ύστατο σκοτάδι της νύχτας. Δεν έχω κοιμηθεί ακόμα. Σκεφτόμουν το μέλλον. Όχι οποιοιδήποτε μέλλον οπουδήποτε. Όχι το μέλλον μας μαζί. Το μέλλον εδώ , που προσπαθούν να μη γεννηθεί. Δεν θα τα καταφέρουν. Το μέλλον, που φοβούνται, θα έρθει. Και μέσα σ`αυτό, αυτό που θ` απομείνει από μας είναι η εμπιστοσύνη που περισώσαμε στα σκοτεινά.
Η Άιντα σου
ΤΖΟΝ ΜΠΕΡΓΚΕΡ
Γράμματα σε ένα φυλακισμένο
22.10.2013 soni kekala
ΔΥΟ ΜΙΚΡΟΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΝΤΑ/JOHN BERGER
