ΕΝΑΣ ΓΙΑΠΩΝΕΖΟΣ ΗΛΙΘΙΟΣ

2014-09-27 01:08

Έχει ειπωθεί πως, Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ, είναι ένα αφήγημα για τη θαυμαστή γοητεία των αριθμών (ως ένα επίτευγμα της ανθρώπινης αφαιρετικής σκέψης) ή πως είναι(ΕΔΩ) ένα βιβλίο για την αποκαλυπτική και μυσταγωγική δύναμη της μαθηματικής σκέψης όπως αυτή αποκαλύπτεται μπροστά στα μάτια των «μη μαθηματικών» θνητών.(ΚΑΙ ΕΔΩ mathandliterature.blogspot.gr)

Όμως θα μπορούσε, επίσης να υποστηριχτεί, πως πρόκειται πιο πολύ για ένα βιβλίο για έναν ιάπωνα Ηλίθιο, ένα ντοστογεφικικό Ηλίθιο, με αφορμή τα μαθηματικά και τους αριθμούς.

Ο Καθηγητής ξεπηδά σελίδα τη σελίδα, περιγράφεται και παρουσιάζεται ως η απόλυτη, άδολη, αγνή και ανεπηρέαστη από συμβατικούς καταναγκασμούς (μια και το παρελθόν δεν εγγράφεται μέσω της μνήμης του καθώς την έχει απολέσει λογω ενός δυστυχήματος) αθωότητα. Ένας αμνήμων πρίγκιπας Μίσκιν! Στην αρχή της γνωριμίας με την αφηγήτρια – οικιακή βοηθό του, μοιάζει μια απλή ή απλοϊκή, δυσλειτουργική κάπως γραφική φιγούρα αλλά καθώς η ιστορία των τριών προσώπων, του Καθηγητή, της οικιακής βοηθού και του δεκάχρονου γιου της, του Ρούτ ( √ ) αναπτύσσεται, ο Καθηγητής γίνεται μια σύνθετη και βασανισμένη από τον κόσμο που έχει μέσα του, μα κυρίως, από τον κόσμο που εισβάλει απ` έξω. Όπως και στον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι.

Η Yoko_Ogawa(ΓΙΟΚΟ ΟΓΚΑΟΥΑ, Υ.Ο.) χειροτεχνεί τον ήρωα της με τη δέουσα τρυφερότητα και Respect! Το χαμηλό, λιτό και πρωτοπρόσωπο ύφος της σε αντίθεση με αλλού (Ο ΠΑΡΑΜΕΣΟΣ) δεν είναι παθητικά αποστασιοποιημένο. Η αφηγήτρια είναι άνθρωπος με αισθήματα, είναι μητέρα, εκφέρει κρίσεις και απόψεις και παίρνει θέση εν αντιθέσει με την παθητική κοπέλα του Παράμεσου. Εδώ ο Καθηγητής βρίσκεται στον αντίποδα του νοσηρού στα όρια της διαστροφής κ. Ντεσιμαρου.

Ένα άλλο βασικό θέμα που η συγγραφέας καταπιάνεται στο Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ, είναι η διαπαιδαγώγηση. Στην ιαπωνική κοινωνία είναι ζήτημα θεμελιακό (δεν περιορίζεται όπως σε εμάς στα περί την σχολική εκπαίδευση).

Το μυθιστόρημα αυτό μπορεί να ιδωθεί και ως μια κριτική της Υ.Ο. έτσι όπως φωτίζεται μέσα από το ευγενικό πνεύμα του Καθηγητή, αναπέμπεται στη μητέρα- υπηρέτρια- αφηγήτρια που δέχεται αυτό το άδολο πνεύμα με ευγνωμοσύνη και γνώση έχοντας την καρδιά και το νου της ορθάνοικτα. Αντίθετα, κάθε «σοβαρός» γονιός θα έσπευδε να «προστατέψει» το παιδί από αυτόν τον αριθμομανή, εκκεντρικό Ηλίθιο!

Η Υ.Ο. με αυτή τη λιτή αλλά σταθερά αντικομφορμιστική πτήση οδηγεί τον/ην αναγνώστη/τρια σε ένα ωραίο ανέβασμα προς τη ουσιαστική γνώση και ωριμότητα. Και προς μια σιωπηλή, βαθύτατη αγάπη, λεπτοδουλεμένη και πολύτιμη σαν παλιά δαντέλα κρυμμένη σε ξεχασμένο σεντούκι που περιμένει την ώρα να αποκαλυφτεί στο φως μιας λαμπρής μέρας.

Κ.Β. 16.09.2014