Μιά Υποχρεωτική Ουτοπία!
25/03/2013
Λέγεται ότι εμείς οι έλληνες είμαστε περήφανος λαός, με ιστορία και αρχαίο πολιτισμό. Ότι ως μικρός και καταπιεσμένος λαός, φύσει και θέση, ήμασταν αντιαποικιοκράτες πιο παλιά, αντιιμπεριαλιστές, βλ. αντιαμερικανικοί πιο πρόσφατα, {αντιρατσιστές οφ κορς}, αντιμνημονιακοί, αντιγερμανοι σήμερα. Κάπως έτσι…
Και μες στο ορυμαγδό του αντιγερμανικου μένους, τις κραυγές για το 4ο Ράιχ, νέους Χιτλερικούς και SS, κλπ, εκφράζεται η ανήμπορη αγανάκτηση του νέου Έλληνα και η πίκρα του ηττημένου, ανάδελφου λαού {η «αναδελφοσύνη» ως Νέα Μεγάλη Ιδέα είναι πιο παλιά και από τον Παπαρηγόπουλο}.
Όμως εγώ τρέφω μεγάλη εκτίμηση και σεβασμό, τόσο στους αμερικανούς, όσο στους γερμανους,γενικοτερα προς τους Αγγλοσάξονες και τους Δυτικό-βόρειο-ευρωπαίους. Και όχι μόνο ως λαούς που ουτως η άλλως το αξίζουν, όπως άλλωστε αξίζει ο κάθε λαός όσο «απολίτιστος» και να είναι με τα τρέχοντα νεοελληνικά κριτήρια…
Έχω σε εκτίμηση και τις Ελίτ που κατέχουν την εξουσία σ` αυτές τις δυνατές χώρες του πιο σύγχρονου και επιθετικού καπιταλισμού, που έχει γνωρίσει η Ιστορία μέχρι σήμερα. Ναι, εκτιμώ την καγκελάριο και τον κ.Σοιμπλε, σέβομαι τον Ομπαμα, το ΜΙΤ, την CIA και την Citibank, προσπαθώ να ενημερώνομαι όσο μπορώ από τον Εκονομιστ, τις αναλύσεις και προτάσεις σοφών ανδρών όπως ο κ.Σορος και άλλοι…
Δεν γίνεται αλλιώς, γιατί όταν ο εχθρός σου είναι τόσο ισχυρός, που σε δέρνει ανενόχλητος όποτε θελήσει, το πρώτο που χρειάζεται μετά το θυμό είναι να τον σεβαστείς, έναν αντίπαλο που νικά, δεν τον υποτιμάς ποτέ {ούτε τον δαιμονοποιεις},αλλά πρέπει να δεις τι τον κάνει τόσο επιτυχημένο. Χωρίς αμφιβολία ο θυμός είναι ένα υγιές συναίσθημα, αλλά όσο μένει στο επίπεδο του θυμικού, γίνεται αγανάκτηση που ξεφουσκώνει εύκολα, όπως ήδη ξέρουμε!
Πέρα λοιπόν, από το γεγονός ότι αυτές οι ελίτ, των πολυεθνικών, των τραπεζοκρατιών, αυτό το όλο και πιο παγκοσμοποιομενο πλέγμα που κατέχει την Εξουσία απόλυτα, τι υπάρχει που εμείς μπορούμε να διδαχτούμε από τους Ταξικούς μας Εχθρούς και μάλιστα σε καιρό πολέμου?
Βάσταξε να σε βαστώ ν`ανεβούμε το βουνό!
Οι διαφορές τους είναι αγεφύρωτες, ο ανταγωνισμός των καρτέλ τους, λυσσαλέος, οι γκάφες των πολιτικών τους μνημειώδης, όταν όμως πρόκειται να αμφισβητηθεί η αυθεντία τους, όταν δουν μια ρωγμή έστω στο πλέγμα να απειλεί {την παγκοσμιοποιημενη} εξουσία τους, η Αλληλεγγύη τους είναι υποδειγματική! Είναι εντυπωσιακό το εύρημα της τρόικας εξωτερικού-εσωτερικού, πως διαμορφώθηκε και ανέτρεψε σε ελάχιστο διάστημα αδιανόητα συμβολικά ταμπού, πολιτικά, κομματικά, οικονομικά, εργασιακά, κοινωνικά και ιδεολογικά! Μπρος στο κίνδυνο η πλέμπα να τους πάρει φαλάγγι εδώ, στην Ελλάδα αρχικά και σ`άλλες χώρες τώρα, το σύστημα λειτούργησε και η ολιγαρχία έδειξε τα δόντια της. Καταφέρνουν πράγματα καταφανώς παράλογα και επιζήμια ακόμα και για το ίδιο το ολιγαρχικό σύστημα να τα πλασάρουν σαν αναγκαίο μονόδρομο. Η εμετική συμπεριφορά των ιδιωτικών συγκροτημάτων-καναλιών σε κάθε μνημόνιο που ήταν να υπογραφεί και οι 2 εκλογές του 2012 είναι χαρακτηριστικά, αυτό το τρομοπαραλήρημα το ζήσαμε όλοι.
Και εμείς? Μπορούμε στην ταξική αλληλεγγύη του αντιπάλου να αντιπαρατάξουμε τη δική μας? Ψόφια πράγματα , το ξέρουμε! Όμως χωρίς αυτή τη στοιχειώδη κοινωνική άμυνα, χωρίς τη διεκδίκηση και τη προστασία των πλέον βασικών δικαιωμάτων, χωρίς ανάπτυξη δεσμών και δικτύων στη βάση της διαλυμένης κοινωνίας, μπορεί να έχουμε ελπίδα για κάτι άλλο εκτός από τη ζούγκλα? Μήπως αυτή η ουτοπία είναι μια αναγκαστική ουτοπία, ο δικός μας μονόδρομος? Μήπως πρέπει να σκεφτούμε και κυρίως να πράξουμε αλλιώς?
απο SONN. 25 ΜΑΡΤΙΟΥ 2013
Κάντο Όπως ο Μπερνάλ!
Στην εξαιρετική ταινία του Χιλιανού Πάμπλο Λαρέν «ΝΟ» ο πρωταγωνιστής Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, προσλαμβάνεται από τη Χιλιανή αντιπολίτευση εν μέσω χούντας του Πινοσέτ, για να οργανώσει τη καμπάνια του ΟΧΙ σε ένα δημοψήφισμα οπερέτα που διοργάνωσε ο δικτάτορας με σκοπό να τον νομιμοποιήσει. Τελικά τα πράγματα εξελίχτηκαν αλλιώς και ο Πινοσέτ εξαναγκάστηκε να αποχωρήσει πυροδοτώντας την Χιλιανή μεταπολίτευση…
Τι μας δείχνει το φιλμάκι?
Ένας νέος, με αριστερές καταβολές, γνώστης του μάρκετινγκ, σε πείσμα των κομματικών δεινόσαυρων που πάνε σε μια συμβολική -για τη τιμή των όπλων- αντιπαράθεση, loosers πριν καλά καλά αρχίσουν τον αγώνα, σε μια κοινωνία φόβου και εφησυχασμού, κυριαρχίας του ατομισμού, του βολέματος, της διαπλοκής (σας θυμίζει κάτι;), κάνει με έξυπνο τρόπο τη διαφορά χρησιμοποιώντας τα όπλα του καθεστώτος: τη δημοσιότητα, τη διαφήμιση, τη φαντασία και την επινοητικότητα των νέων κυρίως Χιλιανών έχοντας ελάχιστους πόρους και μικρή μαζικότητα.
Σε μια εποχή παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας του σύγχρονου καπιταλισμού, ο ξεχασμένος και παρεξηγημένος διεθνισμός (η παγκοσμιοποίηση από την άλλη μεριά του αυλακιού της Ιστορίας, δηλαδή) είναι στη πρώτη γραμμή του πυρός. Όσο πιο πολύ καταργούν σύνορα και κανόνες μεγιστοποιώντας κέρδη και κυριαρχία τόσο στη δική μας μεριά βλέπουμε εθνικισμούς, ξενοφοβία, ρατσισμο, όλα τα τα μικροαστικά φοβικά κλισέ, τον άκρατο ατομισμό, την μοιρολατρία του looser. Σε μια εποχή καταιγισμού πληροφορίας και ιλιγγιωδών αλλαγών, ο φοβισμένος ταμπουρώνεται στο σπιτάκι, αυτοκινητάκι, i-γκατζετακι, μένοντας τυφλός, μουγγός, κωφός, στη εποχή των ανοιχτών δικτύων και μαζικών μεταφορών! Εντυπωσιακό! Ο διεθνισμός για τους πλούσιους, η ξενοφοβία και τα εθνικιστικά παραληρήματα για μας τους κοινούς θνητούς!
Χωρίς σύνορα, πατρίδες, θρησκείες, ταμπού, κ.λπ. στα μεταξύ τους νταλαβέρια στα Νταβός και στις λέσχες τύπου Βilderberg, ενώ σε μας η καχυποψία , ο Τράγκας και ο Καμμένος, οι Γιακουμάτοι και οι παπάδες!
Μήπως πρέπει να το πάρουμε αλλιώς? Μήπως τα δικά μας όπλα, την κοινωνική και εργασιακή άμυνα και αλληλεγγύη, τον διεθνισμό ως αρχή όλων των πληβείων να τα διεκδικήσουμε όπως ο Μπερνάλ με φαντασία, χωρίς κλισέ, με τους πιο απίθανους τρόπους, με χιούμορ, με γελοιότατα, χωρίς παρωπίδες? Δεν έχει νόημα να πιστεύεις, στην επανάσταση ή στην ανάσταση νεκρών, όταν είσαι πεσμένος με τα μούτρα και τρως το χώμα!
Ας καταφέρεις να σταθείς πρώτα στα πόδια σου και μετά ας αποφασίσεις ή έστω ας μαλώσεις για το τι είναι το καλύτερο; ...ο επαναστατικός ή ο ρεφορμιστικός σοσιαλισμός, το αστικό κοινοβούλιο ή άμεση δημοκρατία, μπαρτσελονα ή αρσεναλ!...
ΑΠΟ SONN. 25 ΜΑΡΤΗ 2013
Respekt !!!
Και σαν να μην έφτανε η ήττα από την εξουσία του μεγάλου κεφαλαίου, οι πληβείοι ακούμε και τον εξάψαλμο από τους βεριτάμπλ επαναστάτες, συνειδητοποιημένους αριστερούς, νεόκοπους ή παλιάς κοπής πατριώτες, από δημεγέρτες-δημαγωγούς τύπου Τραγκα! Για τη δουλικότητα μας, την απάθεια [νομίζουν!], το πόσο άχρηστοι είμαστε, σαν λαός, σαν εργαζόμενοι, απαίδευτοι, μισοβαρβαροι νεόπλουτοι [πρώην οφ κορς], μοιρολάτρες με ψυχολογία ραγιά και δεν συμμαζεύεται…
Με λίγα λόγια δεν απέχουν και παρά πολύ από αυτά που μας καταλογίζει η μνημονιακή προπαγάνδα παρμένα από αριστερά ή από δεξιοεθνικοφρονικά!
Basta-basta, βαστάτε ορέ, ο λαουτζίκος δεν είναι χαζός, ούτε τρελός, ούτε χρειάστηκε ποτέ τις αναλύσεις και τις ντουντούκες για καταλάβει ποιος πραγματικά τον κατακλέβει, να νοιώσει την ξεφτιλα του πολίτη [όχι ότι νοιώσαμε ποτέ πολίτες ίσοι απέναντι στο νόμο και το κράτος, αλλά λέμε...] που τον υποβιβάζουν σε υπήκοο βαστάζο! RESPECT! RESPEKT! ΡΙΣΠΕΚΤ!
Ηλίθιοι δεν είμαστε, φοβισμένοι ναι, νικημένοι τέζα στο καναβάτσο προφανώς, ξαφνιασμένοι από τους συνεχείς αιφνιδιασμούς, την αδυσώπητη προπαγάνδα της αβεβαιότητας και του χάους, σίγουρα! Και ο νικημένος-φοβισμένος που μένει μόνος του είναι ένας αδύναμος εξασθενημένος άνθρωπος!
Όσοι έχουν σχέδιο ας το αφήσουν για λίγο στην άκρη και ας πάνε αυτοί πρώτοι στη πλέμπα που τόσο οικτίρουν, που όμως χωρίς αυτή είναι το απόλυτο τίποτα! Από σχέδια είδε και άκουσε πολλά ο λαός, μην περιμένετε ναρθει αυτός σε εσάς, το αντίθετο!
ΡΙΣΠΕΚΤ!! ΩΡΕ ΠΑΙΔΙΑ!
ΜΙΑ ΣΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΝΙΚΑΕΙ…
ΔΥΟ ΣΕ ΜΑΣ ΠΟΥ ΤΡΩΜΕ ΞΥΛΟ, ΑΛΛΑ ΧΑΖΟΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ!
ΑΠΟ SONN. 25 ΜΑΡΤΗ 2013
Διαβάστε περισσότερα: https://www.lefko-kyma.com/news/