Πλατεία Λένιν-πρώην Συντάγματος
Ένα μυθιστόρημα(2005,Εκδ. ΕΣΤΙΑ, 550σελ.) , με μια δυνατή και έξυπνη υπόθεση εργασίας ως κεντρική ιδέα!
Η Ελλάδα μεταπολεμικά μετά τη νίκη του ΚΚΕ/ΔΣΕ κατά τον εμφύλιο, μια χώρα του υπαρκτού σοσιαλισμού που ανήκει στο σύμφωνο της Βαρσοβίας, είναι ένα Ανεστραμμένο είδωλο με ανάποδους τους πολιτικούς πόλους, όπως τουλάχιστον τους γνωρίζουμε. Μας καθοδηγεί η [προσχηματική πολλές φορές] ματιά μιας φοιτήτριας αρχιτεκτονικής και ενός ηχολήπτη της τηλεόρασης,[ κρατικό-κομματικής βέβαια]. Κορυφωση η εξεγερση… του Πολυτεχνειου!
Για όσους γνωρίζουν έστω και χοντρικά τα μετεμφυλιακά της αριστεράς και του ΚΚΕ πολλά από τα πρόσωπα και δρώμενα του βιβλίου του ΔΗΜΗΤΡΗ ΦΥΣΣΑ θα τους είναι οικεία.
Το δραματουργικό στήσιμο που «δένει» [όχι πάντα] με τον ψευδό-ιστορικο περίγυρο είναι δουλευμένο και πειστικό, με πολλούς διαλόγους να παίζουν σημαντικό ρόλο στο να κρατούν το ενδιαφέρον του αναγνώστη, εκεί που η αφήγηση και κυρίως η παράθεση ιστορικών γεγονότων γίνεται βαρετή.
Το διάβασα απνευστί και «εύκολα», είμαι της γενιάς της μεταπολίτευσης που έχουν περάσει μέσα από της γραμμές της ΚΝΕ αλλά και του ΚΚΕ, οπότε ένοιωσα κάπως σα να με αφορούσε κα εμένα κατά ένα προσωπικό τρόπο, αυτού του είδους η … κριτική και επί πλέον αυτή την κεντρική ιδέα του συγγραφέα ποιος αριστερός δεν την έχει σκεφτεί έστω και μια φόρα η τουλάχιστον ονειρευτεί?
Το απνευστί πάει για αυτούς τους παραπάνω λόγους, γιατί σαν λογοτεχνική άξια , για να είμαι ειλικρινής ο Φυσσας με απογοήτευσε. Όλη η ενεργεία του συγγραφέα της πλατείας ΛΕΝΙΝ, έχει δοθεί στο στήσιμο του ειδώλου της σοσιαλιστικής Ελλάδας με πειστικό και διακριτικά σαρκαστικό τόνο. Προς τιμή του Δ.Φ. δεν ξεπέφτει σε φτηνό αντί κουμμουνισμό, θα ήταν πολύ low, φιλότιμα προσπαθεί να είναι η ιστορία του ζυγισμένη.
Οι χαρακτήρες όμως δεν αποκτούν αυτή τη ποιότητα που θα τους έδινε βάθος, περά από κάποιες συναισθηματικές εκκενώσεις. Είναι σαν να έβλεπα, διάβαζα ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ.
Η παραβολή ολόκληρων εμβόλιμων, αρχειακών, ιστορικών στοιχείων, όπως οι απολογίες του Καραγιωργη κατ` εμένα , μάλλον αδυνατίζουν τη συνοχή του βιβλίου. Όπως επίσης η ρεμπέτικη ιστορική περιπέτεια που διατρέχει στο φόντο δίνοντας ένα μουσικό τόνο στο βιβλίο [σπουδαίο εύρημα!] χάνει στο… μοντάζ.
Τελοσπαντων μπορώ να πω ότι διαβάζεται «νεράκι» , το μυθιστόρημα του Δ.Φ. και δεν μετάνιωσα που το διάβασα, καθώς διαπραγματεύεται μια εξαιρετική ιδέα που την απλώνει στη φανταστική σκηνή, που στήνει αλλού με μαεστρία και αλλού με ευκολία.
23/9/2013 SONIKEKALA
κριτική>>>librofilo.blogspot.gr
www.biblionet.gr/book>>>Κι αν η Ελλάδα είχε γίνει κι αυτή κομμουνιστική; Αν, αντί για τις ΗΠΑ, κυριαρχούσε στην πολιτική μας ζωή η Σοβιετική Ένωση; Αν η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 ήταν αντεστραμμένη; Η ζωή μας πώς θα ήταν, καλύτερη ή χειρότερη; Ή, μήπως, σε άλλα καλύτερη και σε άλλα χειρότερη;
Από το 1947 η χώρα είναι η "Σοσιαλιστική Δημοκρατία Ελλάδας", που ακολουθεί πιστά τη Σοβιετική Ένωση. Το κυβερνών ΚΚΕ του σύντροφου Χαρισιάδη είναι το μοναδικό πολιτικό κόμμα, τα σύνορα βρίσκονται στον Όλυμπο, ο Ποιητής έχει γράψει τον νέο Εθνικό Ύμνο, η σημαία είναι η Τρίχρωμη με το σφυροδρέπανο, πλατείες και δρόμοι έχουν αλλάξει όνομα, τα ρεμπέτικα είναι απαγορευμένα.
Τον Νοέμβρη του 1973 ξεσπάει η εξέγερση του Πολυτεχνείου, που επεκτείνεται σε πολλά σημεία της Ελλάδας. Η Λαοκρατία Σερβίδου, πρόσφατα αποφυλακισμένη φοιτήτρια της Αρχιτεκτονικής, παύει να συλλέγει τραγούδια της φυλακής και πρωτοστατεί στην εξέγερση, αν και δεν πιστεύει στη νίκη. Ο ηχολήπτης Βαγγέλης Βάγγερ, παλιός φίλος της Λαοκρατίας, φέρνει στο Πολυτεχνείο τον ραδιοφωνικό πομπό της κατάληψης. Ο Μελέτης Γερακιώτης, ανώτατο στέλεχος του ΚΚΕ, προσπαθεί να μείνει ουδέτερος και να ζήσει αγνοώντας την πραγματικότητα.
Παράλληλα ο αναγνώστης παρακολουθεί τη σκληρή τύχη ενός υπαρκτού προσώπου, για το οποίο ελάχιστοι μιλούν σήμερα. Είναι ο Κώστας Καραγιώργης, γιατρός, ηγέτης της αντίστασης στη Θεσσαλία κατά την Κατοχή· ανώτατο στέλεχος του ΚΚΕ, διευθυντής του "Ριζοσπάστη" και κορυφαίος δημοσιογράφος που εξοντώθηκε από το ΚΚΕ μόλις στα 47 του χρόνια ως "εχθρός του Κόμματος και του κινήματος και υπηρέτης του ταξικού εχθρού".
ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝ/Α ΔΕΝ ΧΟΡΤΑΣΕ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΠΛΑΤΕΙΑ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ!χεχε!
