ΡΟΥΜΕΛΗ-ΠΑΤΡΙΚ ΛΗ ΦΕΡΜΟΡ

«Είχα αρχίσει να αντιλαμβάνομαι τις τελευταίες εβδομάδες μια από τις μεγάλες και απροσδόκητες χάρες της Ελλάδας: Ένας άμεσος και απευθείας δεσμός, φιλικός και ίσος από τις δύο πλευρές, ανάμεσα σε ανθρώπινα πλάσματα, κάτι που καταλύει τους φραγμούς της ιεραρχίας και της οικογενειακής προέλευσης και του χρήματος και […] της πολιτικής και της εθνικότητας ακόμα. Δεν είναι κάτι που λειτουργεί ενάντια στις συμβατικότητες, αλλά μέσα σε μια σχεδόν παραδεισιακή άγνοια της ύπαρξής τους. […] Η ζωή, λένε αυτές οι ματιές, είναι ένα μαρτύριο, ένας εχθρός, μια περιπέτεια κι ένα αστείο που είμαστε όλοι συνασπισμένοι για να τα υπομείνουμε, να τα ξεπεράσουμε, να τα εκμεταλλευτούμε, και να τα απολαύσουμε σε ίση βάση – συνένοχοι σύντροφοι στην ηδονή και όλοι μαζί θύματα. Ο ξένος αρχίζει να καταλαβαίνει ότι η πανοπλία που τον ταλαιπωρούσε και το οπλοστάσιο που έσερνε μαζί του τη μισή του ζωή δεν του χρειάζονται πια. Μια θαυμαστή ελαφράδα μπαίνει στη θέση τους.»

ΡΟΥΜΕΛΗ[απόσπασμα]

Το Ρούμελη[1966] είναι το πρώτο βιβλίο του ΠΑΤΡΙΚ ΛΗ ΦΕΡΜΟΡ, που διάβασα, αυτού του χαλκέντερου βρετανού που τα χνώτα του σμίξανε με τα δικά μας, τα Ελληνικά, έτσι ώστε  μεταλλάχτηκε σε ένα εκπληκτικό υβριδικό είδος. Μια περίπτωση ανθρώπου ,που και μόνο η ανάγνωση,  τι έκανε με τη ζωή που θαρραλέα άδραξε, [νομίζω αυτή είναι η λέξη], σου κοβει την ανάσα…  Δεν  μου κάθονται καλά οι ξενερωσιές τύπου "πιο Έλληνας και από τους Έλληνες," "μεγάλος φιλέλληνας", κλπ. Ο τύπος ήταν άγγλος μεχρι το κόκαλο, ο PADDY, οπως τον αποκαλούσαν,  και ίσως γι αυτό είναι τόσο ειδική περίπτωση που δυσκολεύομαι να τον πω φιλέλληνα ... μου ακούγεται  λίγο!

Το βιβλιο,αυτό είναι εκπληκτικό, αποκαλυπτικό! Έμαθα για την πραγματική  Ελλάδα της υπαίθρου, που πια χάθηκε, πολύ περισσότερα από ότι έχω διαβάσει, ακούσει, ή δει  έβερ! 

Το δεύτερο βιβλίο που διάβασα, είναι το ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΔΑΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ΒΟΥΝΑ Και θέλω επείγοντος να διαβάσω μόλις μπορέσω το ΜΑΝΗ

Χωρίς να είμαι ειδικός, θεωρώ ότι οποίος διαβάσει το ΡΟΥΜΕΛΗ, έχει ξεκινήσει καλά, για να διαβάσει όλα τα έργα του, όσα κυκλοφορούν στα ελληνικά. {πιο εύκολα ίσως είναι να τα βρει στα αγγλικά}.

Οι Βρετανοί έχουν από καιρό ανακηρύξει τον Πάτρικ Λι Φέρμορ τον μεγαλύτερο ταξιδιωτικό συγγραφέα τους- ίσως τον κορυφαίο στον κόσμο.Ο Φέρμορ δεν ήταν όμως μόνο ένας εξαιρετικός ταξιδιωτικός συγγραφέας.Οι περιγραφές του δεν περιορίζονταν στη διαδρομή.Τον ενδιέφερε η φύση,αλλά και ο άνθρωπος,οι ιστορίες που έλεγαν οι πέτρες και τα κτίσματα.Τον σαγήνευαν οι μικρές αφηγήσεις που άκουγε στα καφενεία.Τον βοηθούσαν να καταλάβει τους ανθρώπους και να κατανοήσει ό,τι κράτησαν από τον πολιτισμό τους.Σε αυτό τον βοήθησε πολύ και η ευκολία του στην εκμάθηση ξένων γλωσσών.Ακόμη και πρόσφατα διόρθωνε εκφράσεις και λέξεις συνομιλητών του στα ρουμανικά.Και εκείνοι δεν πίστευαν στα αφτιά τους…EΔΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ--->patrickleighfermor.wordpress.com

ΜΙΑ ΙΔΕΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ Ή PADDY ΕΔΩ...

Ο Paddy γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1915 και βαπτίστηκε Πατρίκιος Μιχαήλ Λη Φέρμορ. Κι εδώ ήταν τυχερός καθώς ο πατέρας του ήταν στην Ινδία και έτσι απεφεύχθη το δεύτερο όνομα να είναι ημιπολύτιμου λίθου όπως επέμενε ο σερ Λούις, ο οποίος ονόμασε την πρωτότοκη κόρη του Vanessa Jade (δηλαδή Ζαντ). Αναμφισβήτητα η οικογένεια ήταν εκκεντρική. Τελικά το Μιχάλης χρησίμευσε για πρακτικούς λόγους κατά τη γερμανική Κατοχή στα βουνά της Κρήτης, όπου ο Paddy έγινε Μιχάλης όπως ακόμη τώρα τον λένε οι Κρητικοί και οι Μανιάτες.

Η ζωή του Φέρμορ είναι σαν μυθιστόρημα. Πέρασε τα πρώτα τέσσερα χρόνια του σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Αγγλίας. Η μητέρα του ετοιμαζόταν να ταξιδέψει με τα δύο παιδιά στην Ινδία, όταν ένα γερμανικό υποβρύχιο βύθισε το επιβατικό Λουζιτάνια. Για να μη διακινδυνεύσει ο γιος της σε ένα τόσο μακρινό ταξίδι τον εμπιστεύτηκε σε μια καλή αγροτική οικογένεια. Αποκλείστηκε όμως στην Ινδία ώς το τέλος του Πολέμου. Η επιλογή ήρθε γάντι στον Paddy ο οποίος έπαιζε όσο ήθελε, κυλιόταν στις λάσπες και στα άχυρα, και γύριζε όταν ήθελε σπίτι όπου τον περίμενε η ανοιχτή αγκαλιά της Μαμάς-Μάρτιν και το φαγητό χωρίς τους αγκώνες κολλημένους στα πλευρά και τους άλλους καλούς τρόπους. Σκέτος Παράδεισος. Ηταν πέντε χρόνων όταν επέστρεψε η μητέρα του και… η κυρία με τα ωραία ρούχα και το σκυλάκι στην αγκαλιά τον τρόμαξε τόσο που το έβαλε στα πόδια κλαίγοντας γοερά, ενώ πίσω του έτρεχε ο σκύλος γαβγίζοντας, η αδελφή του, η μητέρα του και η Μάμα-Μάρτιν.

Αταξίες

Μετά ακολούθησε η γνωστή ιστορία της ζωής του. Οι αταξίες και οι αποβολές από όλα τα σχολεία. Το μεγάλο ταξίδι από την Ολλανδία στην Κωνσταντινούπολη με τα πόδια στα 18 του, όταν μια συστατική επιστολή σε κάποιον Γερμανό ευγενή του άνοιξε τη μία μετά την άλλη τις πόρτες των κάστρων των τελευταίων φεουδαρχών της Μεσευρώπης. Είχε μόνο τέσσερις λίρες τον μήνα, ένα σακίδιο με την κλασική ανθολογία ποίησης των εκδόσεων Οξφόρδης, τις Ωδές του Οράτιου, κάνα δυο αλλαξιές ρούχα και κανέναν ενδοιασμό για όποια δουλειά του τύχαινε και όποιον αχυρώνα θα αντικαθιστούσε ένα κρεβάτι. Μετά ήρθε ο μεγάλος έρωτας της ζωής του με την Μπαλάσα Καντακουζέν, την όμορφη Ρουμάνα αριστοκράτισσα που αναγκάστηκε να αφήσει μόλις ξέσπασε ο Πόλεμος για να επιστρέψει στο Λονδίνο και να καταταγεί. Λόγω χαρακτήρα και γλωσσομάθειας το υπουργείο Πολέμου τον τοποθέτησε στην Ιντέλιτζενς. Μετά ήρθε η αποστολή στο Αλβανικό Μέτωπο, στα βουνά της Κρήτης και η μνημειώδης απαγωγή του στρατηγού Κράιπε. Εδώ αξίζει να θυμίσουμε το περιστατικό.

Η ιδέα της απαγωγής γεννήθηκε στο Κάιρο σε μία από τις έξαλλες στιγμές κεφιού του Φέρμορ και του φίλου του ταγματάρχη Billy Moss. Ισως… να είχαν πιει και κάτι παραπάνω. Στο Κάιρο, το Αρχηγείο δέχτηκε την πρόταση με πολλές επιφυλάξεις, λίγες ελπίδες και άκρα μυστικότητα και… τους έριξε με αλεξίπτωτο πίσω στην Κρήτη. Ντυμένοι με γερμανικές στολές ο Φέρμορ, ο Μος και τρεις Κρητικοί αγωνιστές σταμάτησαν το αυτοκίνητο του στρατηγού δήθεν για έλεγχο όταν το βράδυ επέστρεφε σπίτι του. Εβγαλαν έξω τον οδηγό, πήρε ο Μος το τιμόνι, έβαλε ο Φέρμορ το καπέλο του Κράιπε τον οποίον έριξαν πίσω στο πάτωμα του αυτοκινήτου όπου τον ακινητοποίησαν οι τρεις Κρητικοί. Ετσι πέρασαν από το κέντρο του Ηρακλείου και από κάπου 22 φυλάκια ελέγχου πριν στρίψουν και πάρουν τον ανήφορο για το βουνό. Κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας του ο Κράιπε αν και αυστηρά φρουρούμενος είχε μεταχείριση ανάλογη του βαθμού του και όση νοσηλεία μπορούσε να του παρασχεθεί έπειτα από ένα κάταγμα. Εκεί από μια στιγμή και πέρα ανάμεσα στον στρατηγό και τον Φέρμορ αναπτύχθηκε ένα αίσθημα αλληλοσεβασμού. Ηταν χάραμα όταν ο Κράιπε καθισμένος σ’ ένα βράχο και περιμένοντας τον ήλιο ν’ ανέβει μουρμούριζε μια Ωδή του Οράτιου. Οταν για μια στιγμή κοντοστάθηκε, άκουσε πίσω του τον Paddy να συνεχίζει στα λατινικά. Ακολούθησε το απαραίτητο… «Ach so Herr Major» κι ήταν σαν για ένα λεπτό να είχε σταματήσει ο πόλεμος...ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΓΙΑ το άρθρο της Χ.ΚΙΟΣΕ στη kathimerini

το σπίτι του PADDY στη Καρδαμύλη

Soni Ke Kala  20NOV2013