ΤΑ ΠΟΡΦΥΡΑ ΠΑΝΙΑ

Η περίπτωση Α. ΓΚΡΙΝ

«Ο κοιμισμένος ωκεανός, μολυβένιος κοντά στην ακτή, γίνονταν μπλε και μαύρος μακρύτερα. Πέρα από το χρυσό νήμα ο ουρανός φλέγονταν κι ακτινοβολούσε, δημιουργώντας μια τεράστια φωτεινή βεντάλια. Τα λευκά σύννεφα άρχισαν να ροδίζουν. Μέσα τους έλαμπαν λεπτές ουράνιες αποχρώσεις. Στη σκοτεινιά πέρα μακριά είχε ήδη απλωθεί η τρεμάμενη με λευκότητα του χιονιού. Ο αφρός άστραφτε και η βαθυκόκκινη κηλίδα, που είχε φουντώσει μέσα στο χρυσό νήμα, έφερνε από τον ωκεανό στα πόδια της Ασσόλ τις πορφυρές πτυχώσεις του νερού.» Tα Πορφυρά Πανιά, σελ. 106, εκδόσεις Κίχλη.

Δεκατέσσερα επίθετα σε πέντε αράδες, είναι ικανά να με κάνουν να το βάλω στα πόδια, ακόμα και αν συγγραφέας είναι ο ίδιος ο θεός!

Για τη γνωριμία με τον ρώσο-πολωνο Alexander_Grin έχω γράψει με αφορμή το Ο Κυνηγός Των Αρρουραίων, που τόσο με ενθουσίασε. Τα Πορφυρά Πανιά, λένε, είναι ασφαλώς το πιο γνωστό και ίσως χαρακτηριστικό έργο του. Εγώ, εμπαθής, με ιδιαίτερη απέχθεια προς τον βροντώδη, πολύχρωμα παραφορτωμένο ρομαντικό συμβολισμό, που δεν είναι τουλάχιστον 200 χρόνια παλιός, διάβασα τα πορφυρά πανιά με αυξανόμενη δυσφορία. Παρόλο που αναγνωρίζω τη γοητεία και τη δύναμη της πένας ενός μάστορα της πένας όπως ο Γκριν, δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα από το παραβολικό συμβολικό αφήγημα, της καλής Ασσόλ/ ωραίου Γκρέυ από τη μια και του άσχημου και χυδαίου όχλου(πραγματικότητας) από την άλλη… 

Είναι αλήθεια ότι τη βρίσκω πιο πολύ με τα μαύρα  σκοτάδια του Ο Κυνηγός Των Αρρουραίων,  παρά με τη πορφυρή ψυχεδέλεια (φανταστική, ρώσικη και μάλιστα σοβιετική χιπίαση!) του έντεχνου παραμυθιού του Γκριν…

Υπάρχουν πολλά ποστ για όλα τα ανωτέρω, νομίζω όμως πιο πλήρη και σοβαρή προσέγγιση είναι το επίμετρο στο τέλος του βιβλίου της κ. Αλεξάνδρας Ιωαννίδου

Από τα e-μέσα που βρήκα στο ψαχτήρι ξεχωρίζω ΑΥΤΗ, (στα ελληνικά), και ΑΥΤΗ,-( στα εγγλέζικα), την ανάρτηση.

Φυσικά  και η δική μου για τον κυνηγό Γκριν λαμπυρίζει σαν πορφυρός αρουραίος!

Κ.Β. 18.05.2014