Όσο και αν προσπαθώ δεν μπορώ να μείνω αλώβητος ...

Όσο και αν προσπαθώ δεν μπορώ να μείνω αλώβητος από τη σκόνη της επικαιρότητας. Υπάρχει ένας υγιής τρόπος να ξορκίζει κανείς τη πραγματικότητα, να τη διαλύει, να την αποδομεί και από τη σούμα αυτής της εσωτερικού τύπου απόσταξης να φτιάχνει τη δική του πραγματικότητα που είναι η πραγματικά, πραγματική πραγματικότητα…

Είναι μια ικανότητα ισορροπίας που εγώ δεν την έχω, η τουλάχιστον δεν την ασκώ συχνά και αποτελεσματικά. Δεν είμαι ο μόνος, βέβαια. Ανήκω στη μεγάλη πλειοψηφία αλλά αυτό καθόλου δεν με καθησυχάζει.

Χθες βράδυ καθόμουν αμήχανος μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Δυο φωτογραφίες από το ιντερνέτ μιλούσαν από μόνες τους. Ένας κουκουές με σπασμένο κεφάλι από επίθεση ναζιστών, στο Πέραμα (2013) , η άλλη φώτο, ο ίδιος άνθρωπος με ρόπαλο να κοπαναει έναν άλλο πεσμένο κάτω (πιθανόν αναρχικό) σε συμπλοκή ΚΚΕεδων-Αντιεξουσιαστων  στο Σύνταγμα (2011). Αυτό. Δεν είμαι (πια) κουκουές, δεν είμαι (πλέον) αντιεξουσιαστής .Έχω υπάρξει και στα δυο και από τα δυο έχω πάρει και έχω αφήσει…

  Ετσι καθόμουν  εψες, αμήχανος, στενάχωρος. Δεν μουρθε τίποτα να πω. Και δεν θέλω να πω! Στοπ.

Αυτές τις μέρες γίνεται χαμός με τη πολιτική δολοφονία του Π.Φύσσα στο Κερατσίνι. Μετά τη πρώτη οργή και το πένθος, «κάθομαι» κάπως απόμερα, εξεπίτηδες. Το ίδιο μου βγήκε να κάνω με το θανάσιμο τραυματισμό του 19χρονου στο τρόλεϊ στο Περιστέρι. Δυο θάνατοι νέων. Τα θανατικά της Αθήνας της Ελλάδας της κρίσης που γίνεται όλο και πιο βαθιά, πιο άγρια και φυσικά βίαιη.

Δεν μου βγαίνει πολύ δυνατή η αντιφασιστική φωνή μου, μες στο κρεσέντο των φωνών για το μάρτυρα Π. Φύσσα. Ίσως γιατί ήταν μια τόσο προαναγγελθείσα πράξη? Όχι. Άλλο? Η εκδίκηση [το αίμα κυλαει εκδίκηση ζηταει] δεν είναι στάση πολιτική για κάτι τόσο ακραία πολιτικό. Χμ… τι άλλο?

Σήμερα μια εβδομάδα μετά τη δολοφονία, το μόνο εύκολο είναι να είναι κανείς εναντίον της Χ.Α. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ ΝΑ ΠΕΦΤΟΥΝ ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ, αν και σ`αυτή τη περίπτωση γιατί μάσκες να πεις για τους απροκάλυπτα νεοναζί?. Απλά αυτή η ευκολία με ενοχλεί… ακόμα και η κουτσή Μαριώ σηκώνει τη γροθιά της η κάνει το σταυρό της για να ξορκίσει το κακό! Ένα κακό που γεννήθηκε και μεγάλωσε μέσα μας , στη κοινωνία που ζούμε, και μάλλον το έχουμε ανάγκη όπως ανάγκη έχουμε και τους μάρτυρες που πέφτουν χτυπημένοι από το κακό. Γιατί στη ηθική και ιδεολογική αφασία και σύγχυση που ζούμε εδώ και χρόνια – και όχι μόνο στη οικονομική, πολιτική κρίση από το 2010 μέχρι τώρα – οι συλλογικές αντιστάσεις μας είναι τόσο χαλαρές, αποσπασματικές και όσο η αντικοινωνική επίθεση γιγαντώνεται άμαζες σαν να μην αφορούν  τη μάζα των πολιτών , σαν οι πολλοί να περιμένουν να περάσει ο εφιάλτης και μετά να ξυπνήσουν στη ζωή… μα δεν θέλω εδώ να γράψω άλλη μια σεντονιάδα γρίνιας  και πολίτικης ορθότητας, έχω χορτάσει από δακτυλάκια που σηκώνονται να με[μας] νουθετήσουν, να μας δείξουν… από το καιρό του χουντο-αρχιεπισκόπου Χρυσόστομου, τα δαχτυλάκια έχουν πολλαπλασιαστεί!

Στέκομαι στο σταυροδρόμι, κοιτώ πίσω με αγανάκτηση, νοσταλγία , θύμο, ανάλογα με τι διαβάζω εκεί στις πίσω μου σελίδες, κοιτώ μπροστά με δέος, άγχος, αγωνία, προσδοκία, οι μπροστά μου σελίδες είναι μαυρισμένες… Ας μη λέω πολλά. Δεν είμαι ο μόνος , είναι κι άλλοι πολλοί στο σταυροδρόμι, θέλουν δε θέλουν, ίσως να είναι η πλειοψηφία, από όλους αυτούς που ζουν σ` αυτή τη γλώσσα. Αν και πολύ αμφιβάλλω. Τα σταυροδρόμια μπορείς να τα αγνοήσεις, η να τα αναθέσεις σε άλλον  να διαλέξει δρόμο αντί για σένα η απλά να σε έχουν χαζέψει τόσο που τα σταυροδρόμια να μην ξέρεις πια τι σημαίνουν…

Λοιπόν? Ο πρώτος νεκρός της νέας εποχής? Ναι. Με βούλα, με ομολογία ναζί. Με μάρτυρες. Σοκ και δέος, υποτίθεται, στο καθεστώς, στα καθεστωτικά μιντια, στη καθεστωτική κοινωνία των νοικοκύρηδων , που δεν είχε σοκαριστεί με την Αμυγδαλεζα, τα πογκρόμ του Ξένιου Δια, τη δημόσια εξόντωση των οροθετικών γυναικών…

Α, ναί και γω, είμαι ένας μάλλον κρυφά και ένοχα ησυχασμένος, που στα φανάρια της πόλης έχουν εξαφανιστεί οι περισσότερες από αυτές τις φορτικές ,ενοχλητικές και μερικές φορές απειλητικές φιγούρες που ήθελαν soni ke kala να μου καθαρίσουν το παρμπρίζ. Έδινα καμιά φορά το κάτι τι , άνθρωποι δυστυχισμένοι τι να πεις? Εξαφανίστηκαν. Ποιος τους εξαφάνισε, διακοπές πήγαν? Ω, προβληματίστηκα, ανησύχησα, το συζήτησα με τους δικούς, συμφωνήσαμε κουνώντας τα αντιφα, αντιρατσιστικά κεφάλια μας … και τους ξεχάσαμε. Τι άλλο να κάνει ο άνθρωπος, είναι τόσα, απεργίες, διαθεσιμότητες,  η ΕΡΤ, οι εκπαιδευτικοί, κλπ, θεέ και κύριε τι πρωτοπρολάβουμε!

Τώρα σκούζουν δεξιά και αριστερά να βγει το φασιστικό κόμμα εκτός  νόμου και να πω την αλήθεια η πρώτη μου αντίδραση μετά τη δολοφονία στο Κερατσίνι, ήταν αυτή να το "βγάλουνε", εκτός νόμου, εκτός βουλής , εκτός πεδιάς!

Αλλά σύντομα κάθισα λίγο αλάργα να σκεφτώ και να διαβάσω…

Λοιπόν το δηλώνω απερίφραστα ότι όχι μόνο δεν θέλω το κράτος να πάρει την πρωτοβουλία και να θέσει τη ΧΑ εκτός νόμου αλλά το θεωρώ επικίνδυνο.

Γιατί σε μια κατάσταση όπου η κοινωνία , είναι εθισμένη, τι λέω, εξαρτημένη, πρεζού, με  τα άτομα της, πελάτες, ψηφοφόροι, [Τήλε] θεατές, καταναλωτές, οπαδοί κλπ, η ανάθεση, οπως να αναλάβει το παρόν κρατικό μόρφωμα να προστατεύει τη κοινωνία από το φασισμό, δηλ από την σήψη και την παρακμή της είναι σα βάζεις το λύκο να φυλάει το πρόβατο. Μια ακόμα ανάθεση, στο νταβατζη και τα τηλεπαπαγαλακια του, για να έχουν την ησυχία τους οι πουτάνες που όλοι ήμαστε, η θέλουν να μας κάνουν.

Πιστεύω σ` αυτούς που λένε ότι το φασισμό τον αντιμετωπίζει η κοινωνία στη ζωή, στο δρόμο, στο σπίτι, στο σχολείο, στις παρέες, παντού όπου ζουν και αναπνέουν οι άνθρωποι. Τελεία και παύλα. Αυτός είναι ο μόνος [δύσκολος ] δρόμος.

Αλλιώς. Α) τίποτα δεν εμποδίζει τους φασίστες να αλλάξουν όνομα και ρούχα [να γίνουν και πιο σοβαροί ε?]και να κατέβουν στις εκλογές ως διωκόμενοι Έλληνες μάρτυρες. Β) κάνει  μπαμ από μακριά η λιγούρα της σαμαρικης δεξιάς να σφετεριστεί τα ακροδεξιά ρετάλια. Γ)ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΕΠΙΚΥΝΔΙΝΟ  είναι προφανές ότι το καθεστώς θα χρησιμοποιήσει τη θεσμική απαγόρευση της ΧΑ σαν πρόσχημα για ένα νέο γύρο απαγορεύσεων και διώξεων πολιτών και οργανώσεων που τους θεωρεί μαχητικούς αντιπάλους του. Δεν χρειάζεται πολλή φαντασία  αν θυμηθούμε ποιοι έχουν διωχθεί με τους αντιτρομοκρατικούς νόμους. Πόσοι ακροδεξιοί έχουν κατηγορηθεί, ούτε για αστείο πόσοι έχουν καταδικαστεί…

Είναι δυνατόν η δολοφονία του Π.Φύσσα να σημάνει κάτι άλλο πιο δυνατό, μαζικό από τα κάτω, προς όφελος μας? Ιδου η Ρόδος ιδου κτλ. αλλά υπάρχει ένα εμπειρικό δεδομένο κατά τη γνώμη μου: η δίβουλη, χαλαρή ενίοτε καιροσκοπική σούπα του ΣΥΡΙΖΑ από τη μια και η προκλητικά σεχταριστική , ηγεσία του ΚΚΕ, λειτουργούν σαν τροχοπέδη [για αριστερούς και μη] για ένα μαζικό, δημοκρατικό, ενοποιητικό, αναγεννησιακό, αντιφα βηματισμό.

Τα υπόλοιπα σύντομα στις οθόνες μας!

soni kekala 25/09/13