Βενεζουέλα: Με αμερικάνικα εργαλεία το πριόνισμα του Μαδούρο

Έχει χαρακτηριστεί κι ως “Μακιαβέλι της μη βίας” ή “Κλαούσεβιτς του μη βίαιου πολέμου”. Πολιτικός επιστήμονας, με διδακτορικό από την Οξφόρδη και πολύμηνη φυλάκιση λόγω της συμμετοχής του στο κίνημα διαμαρτυρίας ενάντια στην υποχρεωτική στράτευση κατά τον πόλεμο της Κορέας (1953-1954), φέρει όλες εκείνες τις περγαμηνές που του επιτρέπουν να έχει λόγο ακόμη και για τα πιο σύγχρονα κινήματα. Οι οδηγίες του, που περιέχονται στο βιβλίο του Από την Δικτατορία στην Δημοκρατία, αποτέλεσαν την Βίβλο των εξεγερμένων στις Βαλτικές Δημοκρατίες κατά την απόσχισή τους από την Σοβιετική Ένωση το 1991, στην Γεωργία, στην Σερβία ενάντια στον Μιλόσεβιτς από το κίνημα Ότπορ (που ενισχύθηκε με κάθε δυνατό τρόπο από τον Γιώργο Παπανδρέου όταν ήταν υπουργός Εξωτερικών), στο Ιράν το 2009 και στην Βιρμανία πιο πρόσφατα. Ο Τζιν Σαρπ (Gene Sharp)[ΚΛΙΚ EΔΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΙΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ Ο G.S.] που επινόησε τον όρο “μαλακά πραξικοπήματα” χρησιμοποιεί ως όχημα προώθησής των βελούδινων επαναστάσεων του το ίδρυμα Άλμπερτ Αϊνστάιν, στην ιστοσελίδα του οποίου είναι αναρτημένα και έτοιμα για κατέβασμα όλα τα βιβλία του Σαρπ, σε 16 μάλιστα διαφορετικές γλώσσες (πατήστε εδώ). Το συγκεκριμένο ίδρυμα έχει χαρακτηριστεί και δημόσια από τον γάλο μαρξιστή διανοούμενο Τιερύ Μεϊσάν ότι προωθεί την ατζέντα της CIA υποκινώντας στην ανατροπή μη αρεστών στην Ουάσινγκτον κυβερνήσεων.

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ ΑΠΟ ΤΟ leonidasvatikiotis.wordpress.com

Οι “οδηγίες προς εξεγερμένους” του Τζιν Σαρπ περιλαμβάνουν στην πιο λεπτομερή τους εκδοχή 108 βήματα. Σε αδρές γραμμές ο “τσελεμεντές του πράκτορα της CIA” (κατ’ αντιστοιχία με τον Τσελεμεντέ του αναρχικού, του Γουίλιαμ Πάουελ που κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ το 1971 και στην Ελλάδα μετέπειτα) μπορεί να διακριθεί σε πέντε κεφάλαια. Στο πρώτο δεσπόζει η δημοσίευση πληροφοριών, δημοσιευμάτων και δημοσκοπήσεων για γενική δυσφορία απέναντι στην κυβέρνηση. Στο δεύτερο στάδιο ξεχωρίζει η προσπάθεια απονομιμοποίησης της κυβέρνησης, μέσω εκστρατειών για την ελευθερία του Τύπου και την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το τρίτο βήμα είναι το πιο αποφασιστικό και περιλαμβάνει το κάλεσμα στον δρόμο με επίμονες, ακόμη και καθημερινές, κινητοποιήσεις ακόμη και καταλήψεις δημόσιων κτιρίων. Στο τέταρτο στάδιο κυριαρχεί ο συνδυασμός των διάφορων μορφών αγώνα με κατ’ αρχήν ζητούμενο όμως την δημιουργία κλίματος ακυβερνησίας και τις εκκλήσεις σε διεθνείς οργανισμούς για παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας. Στο τελευταίο στάδιο ξεχωρίζει η θεσμική παράλυση και το ρήγμα στους κρατικούς θεσμούς, η έκκληση για παραίτηση του προέδρου της χώρας και η προετοιμασία για παρατεταμένο εμφύλιο πόλεμο.

Η κατσαρόλα επανέρχεται

Κι αν, τέλος πάντων, όλα τα παραπάνω (θεωρητική γενίκευση του “κινήματος της κατσαρόλας” που χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά ενάντια στην κυβέρνηση του Αλιέντε στην Χιλή για να προετοιμάσει την έλευση της χούντας του Πινοτσέτ και στον αντίποδα γνήσιων αντινεοφιλελεύθερων κινημάτων όπως των αγώνων ενάντια στα Μνημόνια στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο ή του κινήματος Occupy Wall Street στις ΗΠΑ) φαίνονται υπερβολικά θεωρητικά, τότε αρκεί μια ματιά στην Ουκρανία. Ή, σε ό,τι συμβαίνει στην Βενεζουέλα από τον Φεβρουάριο ως τώρα…

Από την εμφάνιση του Τσαβισμού μέχρι πέρυσι, όταν ο Νικολάς Μαδούρο κέρδισε τις πρόωρες εκλογές που ακολούθησαν τον πρόωρο θάνατο του Ούγκο Τσάβες, το κίνημα της Μπολιβαριανής επανάστασης έχει κερδίσει τις 19 από τις 18 εκλογές αναμετρήσεις. Στις πιο πρόσφατες, δημοτικές εκλογές, τον Δεκέμβριο του 2013, το κόμμα του Μαδούρο, Ενωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα, κέρδισε τους 255 από τους 337 δήμους της χώρας. Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζίμι Κάρτερ, ως παρατηρητής των περυσινών εκλογών, χαρακτήρισε το εκλογικό σύστημα της Βενεζουέλας ως “το τελειότερο, ή ένα από τελειότερα στον κόσμο”. Αλλεπάλληλες επαναληπτικές καταμετρήσεις των αποτελεσμάτων σε τυχαία εκλογικά τμήματα δεν έδειξαν ούτε ένα “λάθος”. Παρόλα αυτά έγκυρα, υποτίθεται, διεθνή μέσα ενημέρωσης όπως οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς δεν παύουν να χαρακτηρίζουν την κυβέρνηση της Βενεζουέλας ως δικτατορία, ενώ ο βρετανικός Γκάρντιαν δεν έχει κανένα ενδοιασμό να δημοσιεύει βίντεο που βρίθουν από ανακρίβειες και χοντροειδή ψέμματα ή φωτογραφίες αστυνομικής βίας που προέρχονται από την Αίγυπτο ή την Ελλάδα! Όλα αυτά την ίδια ώρα που αποκρύπτουν ουσιώδεις πληροφορίες για την ταυτότητα των διαδηλώσεων και το προφίλ των ηγετών της αντιπολίτευσης. Για παράδειγμα, την αθρόα χρηματοδότησή τους από τις ΗΠΑ. Κάθε χρόνο η κυβέρνηση του Ομπάμα δίνει 5 εκ. δολ. σε διάφορες μη κυβερνητικές οργανώσεις στην Βενεζουέλα, ενώ αυτές τις μέρες εκκρεμεί στο Κογκρέσο η ψήφιση νόμου για την χορήγηση 15 εκ. δολ. σε οργανώσεις που μάχονται για την προώθηση της δημοκρατίας. Ταυτόχρονα για τις αμερικανοκίνητες δικτατορίες νέας κοπής στην Ονδούρα (2009) και την Παραγουάη (2012) τηρείται σιγή ιχθύος. Η σημασία της αποτροπής της επέκτασης του Τσαβισμού δικαιολογεί, όπως φαίνεται, την ανατροπή εκλεγμένων κυβερνήσεων… Λέξη επίσης δεν γράφεται στα έγκριτα, υποτίθεται, Μέσα για το βιογραφικό των ηγετών της αντιπολίτευσης. Ο Λόπεζ για παράδειγμα πρωτοστάτησε στο πραξικόπημα του 2002 εναντίον του Τσάβες. Κι αν ήταν εκτός φυλακής, μέχρι πριν ένα μήνα, το οφείλει στον Τσάβες που το 2007 ανακοίνωσε την αμνήστευση όλων των επίδοξων χουντικών. Πρωταγωνιστικό επίσης ρόλο στα επεισόδια διαδραματίζουν σεσημασμένοι μεγαλέμποροι ναρκωτικών που η φωτογραφία τους βρίσκεται στις λίστες καταζητούμενων της Ίντερπολ. Και για τα ίδια τα επεισόδια όμως απουσιάζουν οι λεπτομέρειες. Γιατί τότε θα έπρεπε να γραφτεί για τους ελεύθερους σκοπευτές που πυροβολούν εν ψυχρώ πισώπλατα διαδηλωτές και αστυνόμους ή πως η σημαντικότερη μορφή πάλης είναι το κάψιμο κάθε τι δημόσιου που τυχαίνει να βρίσκεται στο δρόμο των διαδηλωτών: Από λεωφορεία και νοσοκομεία μέχρι πανεπιστήμια, δημόσια κτίρια και δημοτικές τηλεοράσεις. Πρόκειται, σύμφωνα με τους διαδηλωτές, όχι για την κορυφή του παγόβουνου πίσω από την μείωση της φτώχειας από το 49% το 1998 στο 25% το 2012 και της ακραίας φτώχειας από το 21% στο 6% την ίδια περίοδο, αλλά για σύμβολα του Σταλινισμού και της Καστροποίησης ή Κουβανοποίησης της χώρας. Μιας χώρας που, όπως παντού αλλού στην Λατινική Αμερική, ποτέ δεν γνώρισε την “σοσιαλμανία” ακόμη και της Δεξιάς όπως συνέβη στην Δυτική Ευρώπη, και ακόμη και σήμερα τα μεγαλύτερα μέσα ενημέρωσης με την υψηλότερη θεαματικότητα/ακροαματικότητα εξακολουθούν να ανήκουν σε ιδιώτες – ολιγάρχες. Απουσιάζει επίσης η παραμικρή αναφορά για την “γεωγραφία” των διαδηλώσεων, που κατά βάση αφορούν μπλόκα σε δρόμους, και εντοπίζονται στις πιο πλούσιες συνοικίες του Καράκας, όπως το Τσακάο. Είναι σα να διαδηλώνει στην Ελλάδα η Πολιτεία και το Κολωνάκι… Οι άλλες, οι φτωχές συνοικίες στα ανατολικά του Καράκας (Κάτια, Προπάρτια, 23 δε Ενέρο, Λος Εουκάλιτος, Σαν Χουάν, κλπ.) απολαμβάνουν τα ευεργετήματα της Μπολιβαριανής επανάστασης: μόνο για φέτος 100 νέα δημοτικά σχολεία, δεκάδες χιλιάδες δωρεάν προσωπικοί υπολογιστές σε μαθητές και άλλα πολλά, σύμβολα κι αυτά προφανώς της “σταλινοποίησης” της χώρας…

Διάλογος με την αντιπολίτευση

Παρόλα τα παραπάνω, παρά δηλαδή την δεδομένη υποστήριξη του Τσαβισμού από την πλειοψηφία των Βενεζολάνων (ενδεικτικό μάλιστα στοιχείο για την παγκόσμια έλξη που ασκεί ο ιδρυτής του είναι η απόφαση του παγκόσμιου Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ να ονομάσει “Ούγκο Τσάβες Φρίας” μια διεθνή καμπάνια για την εξάλειψη της πείνας) η κυβέρνηση του Μαδούρο προχώρησε στις 10 Απριλίου σε διαπραγματεύσεις με την αντιπολίτευση. Ο διάλογος γίνεται με την παρουσία των υπουργών Εξωτερικών της Βραζιλίας, της Κολομβίας και του Ισημερινού, καθώς και εκπροσώπου του Βατικανού. Οι διαπραγματεύσεις που συνεχίστηκαν και τις μέρες του Πάσχα, παρότι δεν τερμάτισαν τα μπλόκα στους δρόμους, κατάφεραν να διασπάσουν την αντιπολίτευση με αποτέλεσμα τα πιο ακραία στοιχεία να μην πάρουν μέρος. Στο πλαίσιο των εξελισσόμενων συζητήσεων, η κυβέρνηση του Μαδούρο δεσμεύτηκε να χρηματοδοτήσει με 1 δισ. δολ. τουλάχιστον 187 προγράμματα σε 74 δήμους που ελέγχονται από την αντιπολίτευση. Σίγουρο ωστόσο πρέπει να θεωρείται ότι η διαλλακτικότητα της κυβέρνησης δεν πρόκειται να κάμψει την επιθετικότητα της αντιπολίτευσης και των Αμερικάνων που την χρηματοδοτούν και την στηρίζουν με ποικίλους τρόπους, για τον απλό λόγο ότι η αιτία πίσω από την έχθρα τους δεν είναι άλλη από τα μεγαλύτερα σε όγκο παγκοσμίως αποθέματα πετρελαίου που βρίσκονται στο υπέδαφος της Βενεζουέλας. Αυτό είναι το μυστικό αντικείμενο του πόθου της Ουάσινγκτον…