ΚΑΙ ΜΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ

Κάθε φορά που πάω στη τουαλέτα παίρνω το κινητό μου. 

Ψυχαναγκαστικός δεν είμαι, αλλά συν τω χρόνω, έχω παρατηρήσει ότι καθώς είμαι πασαλειμμένος με σαπουνάδες, ή καθισμένος στη λεκάνη αφοσιωμένος στη απαραίτητη και αναγκαία δουλειά, χτυπά το τηλέφωνο και μάλιστα για κάτι σχετικά σοβαρό ή επείγον. Παρ` όλο που δεν ανήκω στην συνομοταξία των πολυάσχολων ή κοινωνικών όντων, η συχνότητα του φαινομένου, μου έχει κλονίσει βαθύτατες φιλοσοφικές και υπαρξιακές παραδοχές. Καθώς δεν αναγνωρίζω – ως αγνωστικιστής – κάποια ανώτερη δύναμη, συμπαντική ενέργεια, κοκ, πέρα από την τυχαιότητα, το γεγονός ότι το τηλέφωνο μου δέχεται ελάχιστες ή και καθόλου κλήσεις κατά τη διάρκεια μιας συνηθισμένης μέρας, αλλά στη τουαλέτα και σε στιγμές πολύ άβολες αρχίζει να καλεί με βάζει σε σκέψεις, καθώς δεν είναι πλέον παροδικό φαινόμενο όπως νόμιζα. 

Είναι τόσο συχνό ώστε πλέον, το πρώτο πράγμα που κάνω μόλις με σφίξει η ανάγκη είναι να ψάξω, να βρω το κινητό, να το αρπάξω και μετά να τρεξω στο μέρος όπου και οι βασιλιάδες μπαίνουν μόνοι. Το κατεξοχήν μέρος περισυλλογής ή χαλάρωσης ανάλογα τη περίσταση, έχει μολυνθεί από την βαρβαρότητα της κινητής τηλεφωνίας.

 Μερικές φορές μου περνά η ιδέα ότι κάποιος εκδικητικός άσπονδος φίλος/η με παρακολουθεί με κάποιο είδος παντεπόπτη οφθαλμού – κάμερα δεν υπάρχει, το έψαξα – και  στη πιο κρίσιμη στιγμή της διαδικασίας βάζει και με παίρνουν για ένα θέμα που με αφορά ή επείγει. Κάτι σαν διευθυντής μιας σατανικής ορχήστρας του καμπινέ, κινεί κάποια νήματα και τα τηλεφωνήματα που αργά ή γρήγορα θα γίνονταν, να συμπίπτουν με τις ανάγκες της προσωπικής μου υγιεινής ή ανακούφισης. Τι να πω, και μη χειρότερα!

Κ.Β. 13.10.2021