Μια μέρα χάθηκε. (Τιμή στον Μπρούνο Σουλτς)

Μια μέρα χάθηκε.

(Τιμή στον Μπρούνο  Σουλτς)

Η μέρα σχεδόν πέρασε. Χάθηκε. Ακόμα μια μέρα. Αν θρηνούσα για κάθε χαμένη μέρα τότε τα τείχη της Τροίας θα είχαν γίνει σκόνη χίλιες φορές από τα κλάματα της Κασσάνδρας. Ειμαι ο Κάσσανδρος Β. και δεν βρίσκομαι πάνω σε τείχη. Έχω γίνει ένα με τους τοίχους μιας μίζερης Τροίας.

Μπροστά μου στέκεται ο Μπρούνο Σουλτς, με κοιτάζει μέσα από τα μάτια του αθώου Ντόντο*. Παντού λοιπόν ο Ηλίθιος. Παντού, όλοι, έχουν υμνήσει, περιγράψει, εξαντλήσει τον Μεγάλο Ηλίθιο. Το πλήρες Καλό, την όμορφη Αθωότητα. Τον άνθρωπο μας, τον Ηλίθιο.

Κάποτε πίστευα πως θα ανέσυρα από μέσα μου, μέσα από τα έγκατα ενός δικού μου Κόσμου, τον δικό μου Ηλίθιο. Άργησα και τον έχασα και χάθηκα.

Τώρα μισό αδιάβαστος ο Μπρούνο Σουλτς κάθεται πάνω στο ξύλινο τραπέζι της κουζίνας. Βλέπω την φωτογραφία (στο εξώφυλλο του βιβλίου με άπαντα τα πεζά) αυτού του αθώου, δολοφονημένου άνδρα. Κάθεται στα σκαλάκια μιας εισόδου ενός σπιτιού, δεξιά φαίνεται το σιδερένιο κάγκελο. Κάθεται στραβά με το ένα πόδι πάνω στο άλλο, μισό ανφάς μισό προφίλ, στο γόνατο κάτι σαν χαρτί η τετράδιο. Στο δεξί χέρι η πένα, ενώ το αριστερό κρατεί το διπλωμένο πόδι κάτω από το γόνατο. Μια άβολη στάση, μόνο για τη φωτογράφηση.

Ο Μ.Σ.  ποζάρει ντυμένος με κοστούμι, μαντηλάκι στη τσέπη του στήθους του σακακιού, μια λευκή, δειλή πινελιά. Το κεφάλι του γερτό, το βλέμμα πλάγιο αλλα ευθεία στο φακό. Ένα πρόσωπο που φανερώνει μια πεισμωμένη ένταση. Και φοράει παντόφλες! Με το κουστούμι, τη πένα και όλο το στήσιμο, ο άνθρωπος φοράει κάτι σαν παντοφλέ πασούμια. Ίσως επίτηδες, ίσως κατά λάθος.

Ένας δολοφονημένος συγγραφέας και ζωγράφος. Εβραίος και Πολωνός, αλλα όχι ιδιαίτερα πολύ, ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Ελάχιστα εβραίος, Πολωνός λόγω γλώσσας. Ένας μεγάλος ποιητής του λόγου, του ονείρου, ένας ποιητικός Κάφκα, με κοιτά ογδόντα χρόνια μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του από έναν Ναζί φονιά.

* Ομώνυμο διήγημα από την συλλογή ΜΠΡΟΥΝΟ ΣΟΥΛΤΣ, ΑΠΑΝΤΑ ΤΑ ΠΕΖΑ. Εκδ. Καστανιώτη.

Κ.Β.

19.5.2022