Ο ΚΑΛΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ

Η ΠΙΟ ΛΥΠΗΤΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Θέλω να πω ότι είναι αδύνατον πιά να πιστεύω στη μονιμότητα της αγάπης μιας γυναίκας. Ή τελοσπάντων να πιστεύω στη μονιμότητα ενός πρώιμου πάθους. Όπως το βλέπω τουλάχιστον όσον αφορά τον άνδρα, μία ερωτική ιστορία, ένας έρωτας για μία συγκεκριμένη γυναίκα δεν είναι παρά μία υπόθεση διεύρυνσης του πεδίου της εμπειρίας. Με κάθε καινούργια γυναίκα στην οποία προσκολλάται ένας άνδρας δεν συμβαίνει άλλο παρά μία διαπλάτυνση της προοπτικής ή εάν το προτιμάτε η απόκτηση μιας νέας επικρατείας. Το ανασήκωμα ενός φρυδιού, ένας τόνος της φωνής, μία πρωτόγνωρη χαρακτηριστική χειρονομία, όλα αυτά τα πράγματα - και είναι αυτά ακριβώς τα πράγματα που εγείρουν ερωτικό πάθος -, ναι, όλα αυτά είναι όμοια με τόσα και τόσα αντικείμενα στον ορίζοντα ενός τοπίου, που βάζουν στον πειρασμό έναν άντρα να περπατήσει κι άλλο, να προχωρήσει κι άλλο πέρα από τον ορίζοντα, να εξερευνήσει. Θέλει να φτάσει πίσω από κείνα τα φρύδια με το μοναδικό σχήμα, θαρρείς και λαχταράει να δει τον κόσμο μ ‘εκείνα τα μάτια που βρίσκονται κάτωθέ τους. Θέλει να ακούσει εκείνη τη φωνή να χαρίζει το μέταλλο της κάθε δυνατή πρόταση, σε κάθε  δυνατό θέμα, θέλει να δει τις χαρακτηριστικές, μοναδικές χειρονομίες σε κάθε δυνατό φόντο.

Δεν ξέρω πολλά σχετικά με το σεξουαλικό ένστικτο και δεν νομίζω πως παίζει μεγάλο ρόλο σε ένα αληθινά μεγάλο πάθος. Μπορεί να διεγερθεί από τέτοιες ασημαντότητες -  ένα λυμένο κορδόνι στο παπούτσι, από μία φευγαλέα ματιά στο δρόμο - και νομίζω θα ήταν καλύτερα να το αφήσουμε έξω τώρα. Δεν θέλω να πω ότι μπορεί να υπάρξει μεγάλο πάθος δίχως πόθο. Αυτό μου φαίνεται κοινοτυπία και συνεπώς δεν χρειάζεται συζήτηση και σχόλια. Είναι κάτι που μ` όλες  επιπτώσεις του πρέπει να ληφθεί ως δεδομένο, όπως σε ένα μυθιστόρημα εκλαμβάνεται ως δεδομένο πώς οι ήρωες τρώνε κανονικά το φαγητό τους. Αλλά ο αληθινός πυρετός του πόθου, η αληθινή κάψα ενός πάθους που δεν παύει να καίει, που δεν παύει να συναρπάζει ψυχή ενός άνδρα, δεν είναι άλλη παρά η διακαής λαχτάρα του να ταυτιστεί με τη γυναίκα που αγαπά. Γιατί ότι κι αν λέγεται για τις σχέσεις των φύλων δεν υπάρχει άντρας που να αγαπάει  μία γυναίκα και να μη λαχταράει σ` αυτήν να πάει μέσα της, εκεί, εντός για να ξαναβρεί τις χαμένες του δυνάμεις, να ξανανιώσει το σθένος του, να αποκοπεί από ότι τον δυσκολεύει. Κι αυτό, ναι, αυτό θα ναι, αυτό, ότι κι αν λένε, τό  κύριο κίνητρο του πόθου του για αυτήν.  Ναι, τόσο φοβισμένοι είμαστε όλοι, τόσο μόνοι μας είμαστε όλοι, κι όλοι μας τόση ανάγκη έχουμε την έξοδο στην έξωθεν επιβεβαίωση της αξίας μας στη ζωή, της αξίας μας στην ύπαρξη.

Κι έτσι για ένα διάστημα, εάν ένα τέτοιο πάθος φτάσει στην τελεσφόρηση του, ο άντρας θα καρπωθεί αυτό που θέλει. Θα πάρει ηθική υποστήριξη, ενθάρρυνση, ανακούφιση από την αίσθηση της μοναξιάς του, επιβαιωση της αξίας. Αλλά αυτά περνάνε σβήνουν. Αναπόφευκτα σβήνουν καθώς σκιές σε ηλιακά ρολόγια. Είναι λυπηρό, μα είναι έτσι. Οι σελίδες του βιβλίου θα γίνουνε γνώριμες, η όμορφη γωνιά του δρόμου, ά, θα την στρίψεις ξανά και ξανά και ξανά. Ναι, είναι η πιο λυπητερή, η πιο θλιμμένη ιστορία –

FORD MADOX FORD/The_Good_Soldier

(Ο ΚΑΛΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ, ΣΕΛ. 160,161, ΕΚΔ. GUTENBERG, ΜΕΤΦΡ. Γ-Ι. ΜΠΑΜΠΑΣΑΚΗΣ)