Ο ΚΑΤΑΚΤΗΤΗΣ
artfact Olaf ERWIN/Berlin
Ο Κατακτητής
Εκείνο το πρωινό ήρθε να με βρει η παλιά αγαπημένη μου Αδυναμία, η πιο δυνατή από κάθε μιά που είχα ποτέ. Ήρθε πρωί, ήμουν ακόμα στο κρεβάτι, την ώρα λίγο πριν ανοίξω τα μάτια και αποτινάξω τον ύπνο που με άφηνε.
Άκουσα το ασανσέρ που ανέβαινε και τον ήχο των κλειδιών στη πόρτα, την άκουσα που έβγαλε το πανωφόρι της και το κρέμασε στο χωλ. Ήξερα πως ήταν αυτή, και παρόλο που εγώ ποτέ δεν της είχα δώσει κλειδιά του διαμερίσματος μου, ούτε εκείνη μου τα ζήτησε, δεν ξαφνιάστηκα καθόλου, σαν να ήξερα πως κάτι τέτοιο, (να ανοίξει τη πόρτα και να μπει ένα πρωί) ήταν το πιο φυσικό πράγμα.
Αναδεύτηκα, μπορεί να άλλαξα πλευρό, ακόμα μια λεπτή, σχεδόν διάφανη φλοίδα ύπνου μου κάλυπτε τα μάτια. Αλλά να που βρέθηκε όρθια δίπλα μου. Την άκουσα να λέει, πως δυσκολεύονταν να μπει σε ασανσέρ γιατί η κλειστοφοβία της είχε επιδεινωθεί, όμως μπήκε για να ανεβεί στο 5ο όροφο.
Ενώ μιλούσε με τη γνώριμη, χαμηλή, λίγο βραχνή φωνή της, την παρατηρούσα μέσα από τα μισόκλειστα βλέφαρα μου, πόσο αδύνατη και χλωμή ήταν, όμως γοητευτική το ομολογώ.
Ξαφνιάστηκα που με κάλεσες, και μάλιστα όχι μια και δυο φόρες, και έτσι είπα να μην αναβάλω την επίσκεψη μου, είπε.
Παραξενεύτηκα γιατί καμιά πρόσκληση δεν θυμάμαι να έκανα, θεώρησα όμως φυσικό να εμφανιστεί απρόσκλητη γιατί αυτός ήταν ο τρόπος της από παλιά. Όμως μπορεί και να είχε κάποιο δίκιο, μπορεί να είχα βάλει και εγώ το χεράκι μου στην επίσκεψη της. Απόδειξη το ότι αισθανόμουν σαν να την περίμενα, καθόλου δεν με αιφνιδίασε η εισβολή της.
Δεν θα μιλήσουμε για απιστίες και τα σχετικά, πως με παράτησες και σούμπιτο σπιτώθηκες με άλλη αγαπητικιά, άρχισε να λέει και αλήθεια ο τόνος της ηταν ανάλαφρος και φιλικός.
Προσπάθησα να θυμηθώ πως ήταν μαζί της η ζωή μου, χρόνια ολόκληρα, τα πιο καλά. Είναι αλήθεια, το αναγνωρίζω, πως ότι έκανα καλό ή κακό με τη βοήθεια της έγινε, χωρίς αυτήν, εγώ μέσα της και αυτή μέσα μου, δεν θα είχα γίνει καν άντρας. Έρωτα θαρρώ δεν θα γνώριζα, ούτε καμιά απόφαση θα έπαιρνα. Χάρις σ αυτήν μπόρεσα και χώρισα ή άντεξα να με χωρίσουν, έκανα πράγματα σημαντικά όπως να χορέψω η να τραγουδήσω.
Σαν να διάβασε τις σκέψεις μου, που σίγουρα ήξερε πως είχα κάνει πολλές φορές, ρώτησε τάχα αθώα.
Λοιπόν; πως πας; Ευχαριστημένος;
Μόνη της απάντησε σουλατσάροντας μέσα στην κρεβατοκάμαρα λες και ηταν από πάντα εδώ.
Σίγα μην είσαι. Δεν θα ήμουν εδώ αν δεν με αναπολούσες κάθε τρεις και λίγο. Τουλάχιστον μαζί μου τολμούσες πάθη που τα πλήρωνες, πλήγωνες και πλήρωνες και το ανάποδο. Ξέρω πως από ηδονές ξέμεινες και είσαι πια ένας πολύ καθώς πρέπει άνθρωπος. Εγώ να σου πω, συνέχισε, τίποτα από σένα δεν έχω να κερδίσω, δεν είμαι εγώ ο σατανάς που θέλει για αντάλλαγμα την ψυχή σου, ποτέ δεν την ήθελα, δίκη σου ήταν και είναι, την πουλάς ή την χαρίζεις όπως σου κάνει κέφι. Όμως αν με θες, εδώ ειμαι, δεν έχεις παρά να κατακτήσεις την καρδιά μου και να με κάνεις δική σου πάλι.-
Κ.Β. 26.11.2021
(Πυροδοτήθηκε από το διήγημα Φ.ΚΑΦΚΑ, Χθες ήρθε και με βρήκε μια αδυναμία , ΓΙΟΖΕΦΙΝΕ Η ΑΟΙΔΟΣ, εκδ. ΚΙΧΛΗ)
kichli.com/book/giozefine-i-aoidos/