«Ο ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ» ΤΟΥ ΕΥΓΕΝΙΟΥ ΙΟΝΕΣΚΟ
«Ο ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ»
ΤΟΥ ΕΥΓΕΝΙΟΥ ΙΟΝΕΣΚΟ
Φυσικά κάποιοι θα πουν, να ένα από τα μεγαλύτερα μυθιστορήματα που γράφτηκαν ποτέ. Έχουμε γεμίσει αριστουργήματα! Αυτό όμως είναι απλά ΙΟΝΕΣΚΟ. Ένα έγραψε. Αυτό, και τέλος, φινίτο. Μετά από αυτό δεν έγραψε τίποτα άλλο -ίσως κανένα θεατρικό, δεν ξέρω - το 1973. Πώς να γράψει? Μετά από τον Μοναχικό δεν μπορείς να γράψεις, τι να γράψεις? Είναι ένα έργο εκμηδενιστικό, αποσβωλοτικό ότι θέλετε πείτε το, κι εδώ συμπύκνωσε όλα του τα έργα, όλους τους Ρινόκερους και τις Καρέκλες.
Περίεργο, δεν έχει την παραδοξότητες και τα κουφά που έχουν τα θεατρικά του, όταν καταργεί και διαμελίζει κάθε σκηνική λογική για να την ανασυνθέσει μετά σε ένα παράλογο γοητευτικό τερατούργημα. Βέβαια και σ`αυτό το έργο υπάρχει το παράλογο, μάλιστα στην πιο σπαρακτική του έκδοση, και με αγγίζει βαθύτατα γιατί μπορώ να ταυτιστώ με τον παραισθητικό ήρωα του Ιονέσκο πολύ περισσότερο απ` ότι με τις θεατρικούς του ήρωες. Είναι ο Ιονέσκο!
Το 1973 ο Ευγένιος ηταν 65αρης, είχε πάρει το νόμπελ και ηταν ακαδημαϊκός στη γαλλική ακαδημία. Έγραψε τον Μοναχικό. Σε κάτι λιγότερο από 150 σελίδες καθάρισε με ότι είχε να μας πει και να παρουσιάσει... Σήμερα το μοναδικό του μυθιστόρημα είναι φρικτά επίκαιρο, περισσότερο από το μακρινό, σχεδόν μυθικό 1973, και είμαι σίγουρος πως θα γίνεται ακόμα περισσότερο όπως θα διασχίζουμε τον 21ο αιώνα…
Ο ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ έχει συνάφεια, (ηταν η πρωτη σκέψη που έκανα μετά από κάμποσες σελίδες) με τον ήρωα της ΝΑΥΤΙΑΣ του Ζαν-Πωλ Σαρτρ, που θεμελίωσε λογοτεχνικά τον υπαρξισμό 40 χρόνια πριν τον Μοναχικό του Ιονέσκο. (Μα η λογοτεχνική απόλαυση κερδίζεται από τον Ιονέσκο, υποκειμενικά μιλώντας) Μια εκτεταμένη μελέτη πάνω σ` αυτή τη σχέση που αλληλοτροφοδοτήθηκε, υπαρξισμού και αντιθεάτρου η θέατρο του παραλόγου, υπάρχει εδώ>> www.ionesco.org/these.html.
Η απρόσκοπτη ροή της πρωτοπρόσωπης αφήγησης του Ιονέσκο, συνηθισμένου στην αμεσότητα του θεάτρου, σε αιχμαλωτίζει από την πρώτη στιγμή στην αρπάγη της συνέκφρασης, στην ανακουφιστική επανανακάλυψη των δικών σου εμπειριών, που κάποιος άλλος κατάφερε να διατυπώσει για σένα. Όσο για το παράλογο, την παραισθητική με άλλα λόγια τροπή που παίρνει η ιστορία του, αυτό δεν εμποδίζει καθόλου τον αναγνώστη, ειδικά τον σύγχρονο, να την παρακολουθήσει και ίσως και να ταυτιστεί με τον ήρωά της... ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ ΓΙΑ ΠΙΟ ΠΟΛΛΑ
KAI ΕΔΩ .aformi.gr/eugene-ionesco--le-solitaire
15.02.2016 Sonikekala
