Τον Μάρτιο του 1926, ένας άνδρας βρέθηκε να κλέβει λάμπες από το εβραϊκό νεκροταφείο, στο Παλέρμο της Σικελίας. Είχε χάσει τη μνήμη του και δεν είχε ιδέα ποιος είναι. Τον πήγαν στο νοσοκομείο και οι εφημερίδες δημοσίευσαν μία φωτογραφία του με τον υπότιτλο «Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος;». Μια γυναίκα ισχυρίστηκε ότι αναγνώρισε σ' αυτόν τον σύζυγό της, τον καθηγητή ιστορίας Κανέλα, ο οποίος είχε εξαφανιστεί χρόνια πριν. Το ζευγάρι συναντήθηκε μέσα σε ένα παραλήρημα χαράς και ζήσανε μαζί από τότε.
Λίγο μετά παρουσιάστηκε ένας άνθρωπος και αναγνώρισε στο πρόσωπο του ανθρώπου αυτού τον αδελφό του, έναν μικροαπατεώνα ονόματι Μπρουνέρι. H αστυνομία είχε τα δακτυλικά αποτυπώματα του πραγματικού Μπρουνέρι και είδε ότι ήταν πανομοιότυπα με αυτά του αγνώστου ξένου, οπότε τον συνέλαβαν αμέσως. H κυρία Κανέλα ήταν συντετριμμένη: προφανώς το ερωτικό της πάθος για τον άνδρα που ισχυριζόταν ότι είναι σύζυγός της, είχε αναζωπυρωθεί. H υπόθεση κατέληξε στα δικαστήρια και κράτησε πολύ καιρό. Ηταν σχεδόν το μόνο θέμα που συζητούσε ο κόσμος: ο άνθρωπος αυτός ήταν ο Μπρουνέρι ή ο Κανέλα;
Τελικά το δικαστήριο απεφάνθη ότι ήταν ο Μπρουνέρι, αλλά τότε πια το ζεύγος Κανέλα είχε καταφύγει στη Βραζιλία, όπου έζησε μέχρι τέλους. Χρόνια αργότερα μια εκκλησιαστική απόφαση όριζε ότι ο άνθρωπος εκείνος ήταν πράγματι ο Κανέλα και έτσι νομιμοποιήθηκαν τα παιδιά του. Πάλι όμως δεν ήταν τίποτα εκατό τοις εκατό βέβαιο.
Οι θρύλοι της Σικελίας βρίθουν από ιστορίες παρόμοιες με την υπόθεση Μπρουνέρι-Κανέλα, ανθρώπους που χάνουν την αίσθηση του ποιοι είναι και συμπεριφέρονται με εξωφρενικό τρόπο. O Λουίτζι Πιραντέλο (Pirandello Luigi 1867-1936) ένιωθε πάντοτε έλξη για τέτοιους ανθρώπους και για παρόμοιες ιστορίες: τα βιβλία του είναι στοιχειωμένα απ' αυτές. Το θεατρικό έργο του έχει να κάνει με το μυστήριο της ταυτότητας και με την ακόρεστη γοητεία που ασκεί στο κοινό η ζωή των άλλων ανθρώπων καθώς και την αδυναμία να μάθει τελικά κανείς την αλήθεια για οτιδήποτε. Αποτέλεσμα αυτής της γοητείας που του ασκούσε η αβεβαιότητα ήταν η σύγχυση της φαντασίας με την πραγματικότητα, κάτι που διατρέχει ολόκληρο το έργο του.
Για να το κατανοήσει κανείς αυτό, για να καταλάβει τον Πιραντέλο, πρέπει να μάθει κάποια πράγματα για τη ζωή του και τα πολιτισμικά στοιχεία που τον επηρέασαν. Παραδείγματος χάρη, η γυναίκα του έχασε την αίσθηση της ταυτότητάς της και ο Πιραντέλο φαίνεται ότι τότε την ερωτεύθηκε. Πριν από αυτό το γεγονός τα αισθήματά του απέναντί της ήταν χλιαρά. (Είχαν παντρευτεί με συνοικέσιο, έναν τυπικά νότιο-ιταλικο συμβατικό γάμο του 1895).
Η κατάστασή της έγινε τόσο σοβαρή ώστε μάλλον θα έπρεπε να τεθεί υπό περιορισμό σε κάποιο άσυλο φρενοβλαβών, ο συγγραφέας όμως την κράτησε στο σπίτι επί 17 χρόνια. Οι φίλοι του πίστευαν ότι ήταν ένας εξαιρετικά ευαίσθητος άνθρωπος, γιατί όταν τον χρειαζόταν η γυναίκα του άφηνε τα πάντα για χάρη της. Όταν βρισκόταν σπίτι περνούσε ώρες ολόκληρες μαζί της, οι δυο τους κλειδωμένοι στο δωμάτιό της. Δεν ήταν όμως από αγιοσύνη: τον σαγήνευαν οι διεργασίες που συντελούνταν στον εγκέφαλό της, οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας που τις παραβίαζε εκείνη συνεχώς, η ακύρωση όλων των κανόνων που συνήθως ρυθμίζουν όλα όσα πράττει ο άνθρωπος υπό φυσιολογικές συνθήκες.
Ο Λουίτζι Πιραντέλλο (1867-1936), πεζογράφος και ίσως ο σημαντικότερος σύγχρονος ιταλός θεατρικός συγγραφέας, γεννήθηκε στο Αγκριτζέντο της Σικελίας, τον αρχαίο Ακράγαντα. Ο ίδιος, μάλιστα, ισχυριζόταν ότι είναι ελληνικής καταγωγής και ότι το επίθετό του είναι παραφθορά του ελληνικού Πυράγγελος…
Ο Πιραντέλο (Νόμπελ λογοτεχνίας 1934) είναι γνωστός σαν δραματουργός και έζησε, μέσα στο και από το θέατρο, όταν άρχισε να αποκτά φήμη. ΕΔΩ για πιο πολλές πληροφοριες.
Όμως το πεζογραφικό του έργο - διηγήματα και μυθιστορήματα - αναδεικνύουν ένα μεγάλο συγγραφέα που μακριά από τους περιορισμούς της δραματουργίας γίνεται πιο διεισδυτικός. Κάποιοι θεωρούν ΑΥΤΟ σαν το πιο πλήρες και αντιπροσωπευτικό του έργο, το έγραψε το 1925, και είναι το τελευταίο του μυθιστόρημα του.
Η δραματουργία του είναι εκπληκτική άλλα ξεχωρίζει ως το πιο ριζοσπαστικό απο τα θεατρικά του έργα το ΕΞΙ ΠΡΟΣΩΠΑ ΖΗΤΟΥΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ.
«Την Ελλάδα τη φέρω μέσα μου. Αυτής το πνεύμα φωτίζει τη σκέψη μου και παρηγορεί τη ψυχή μου...»
Ως απόδειξη της ελληνικότητάς του, ανέφερε ότι το σημαντικώτερο από τα έργα του, το "Έξι Πρόσωπα Ζητούνε Συγγραφέα" το συνέλαβε ως αρχαία τραγωδία.
«Έβαλα σ' αυτό το χορό, που γεννήθηκε, καθώς ξέρετε, στη Σικελία με τον Στησίχορο. Ο χορός στο έργο μου, είναι οι ηθοποιοί. Κορυφαίος του χορού είναι διευθυντής του θεάτρου και τα έξι πρόσωπα είναι τα πρόσωπα της τραγωδίας...»
Λ. ΠΙΡΑΝΤΕΛΟ σε συνέντευξη του, το 1925 στον Κ. ΟΥΡΑΝΗ
κλίκ εδώ για τα 6 προσώπα που ζητούν συγγραφέα στην Αθήνα, στον Κεραμεικό
