Αν κάτι σημάδεψε ανεξίτηλα το στριμόκωλο για την πλειοψηφία, 2013, ήταν η Δημιουργία και έλευση του telospanton.com στη μπλογκοσφαιρα! Η υπερφίαλη μετριοφροσύνη, η χαρούμενη σοβαρότητα και μια κρίση μισαλλόδοξης δογματικής ανεκτικότητας οδήγησαν τον Δημιουργό του ΤΕΛΟΣΠΑΝΤΟΝ.ΚΟΜ να βάλει το χέρι του στο χώρο των Μ.Μ.Δ. [μέσα μαζικής δικτύωσης]
Με φανατισμό νεοφώτιστου γενίτσαρου, ο Δημιουργός περιηγήθηκε, σε δεκάδες, εκατοντάδες ίσως και χιλιάδες σελίδες για να ανακαλύψει το στίγμα του, να βρει ένα σημάδι, να πάρει κάποιο/α μήνυμα. Το μόνο που κατάφερε ήταν να μαυρίσει η ψύχη του από τη μαυρίλα και το τρόμο που κυκλοφορεί – πλην ωραίων εξαιρέσεων – στη σφαίρα του εικονικού ιντερνετικου κόσμου- [ίσως περισσότερο από τον ριαλ κόσμο]- και έτσι αποφάσισε να σταματήσει την λυσσασμένη περιήγηση και το 14 να κουλαρει και μην δίνει – τελοσπάντων – και πολύ σημασία σε ότι ίπταται στους αιθέρες.
Είναι αλήθεια ότι σε αυτή τη γωνιά της γης όπου εδρεύει το κράτος – πόλη των Αθηνών [ και λίγο Θεσσαλονίκης] το 2013 ήταν δύσκολο όπως και το 12 και το 11 και…
… Μετά από τρία χρόνια κρίσης, μετά το σοκ του 10, την αγανάκτηση του 11, τις ανατροπές του 12… Το 2013! Μια χρονιά δημόσιας κατήφειας στον ας πούμε, δημόσιο λόγο. Η αίσθηση του αναπόδραστου! Γιατί για όλους μας η κρίση στην αρχή της είχε ένα περαστικό- προσωρινό χαρακτήρα, κρίση σημαίνει κάτι που περνά , όχι μόνιμο.
Ας έλεγε ότι ήθελε ο κάθε προφήτης, στα μύχια της αιφνιδιασμένης από την εισβολή του αμείλικτου, ψυχής μας θέλαμε αυτό να είναι περαστικό. Είτε σαν ανατροπή και κάθαρση για τους πιο γενναίους η θυμωμένους, είτε σαν μια πρόσκαιρη λούπα, μια βουτιά στο σκατολακο [που μάλλον μας άξιζε τέτοια λαμογια που είμαστε!]και μετά ανάδυση σε κάτι που θα έμοιαζε με το προ-μνημονιου κόσμο , για τους πιο νοικοκυραίους και «ευρωπαίους».
Αμ δε! το 2013 είναι η χρονιά που διαφαίνεται αδρά η πιθανότητα ότι δεν ζούμε σε κάποιο εφιάλτη- από τον οποίο θα ξυπνήσουμε άρα και θα τελειώσει – αλλά η μονιμότητα της αργής καταστροφής της σπασμένης στα δυο κοινωνίας… ένα μη μέλλον για γενεές…
Αυτό δεν αντέχεται. Η δημόσια κατήφεια μας, έχει να κάνει με αυτή την αργή ψυχολογική αποδοχή.
Ο άνθρωπος, λένε , διαφέρει από τα άλλα ανώτερα έμβια, στο ότι είναι το μόνο ζώο που έχει τη ικανότητα να προγραμματίζει, να προβλέπει και να σχεδιάζει τη επόμενη φάση της μελλοντικής του ζωής. Η αφαίρεση αυτής της δυνατότητας κάνει τη δυστυχία του πολύ βαθύτερη, παραλυτική.
Επιτέλους το 2014! Η χρονιά που θα γιορτάσουμε τα 100 χρόνια από τον Μεγάλο Πόλεμο που εκτυλίχτηκε σε δυο φάσεις ως Α’ και Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, χρωμάτισε με χαρούμενο αιμάτινο χρώμα τον σύντομο 20ο Αιώνα και που σημαδεύτηκε από επαναστάσεις [και αντεπαναστάσεις] σε όλα τα επίπεδα πολιτικά, πνευματικά, ιδεολογικά, τεχνολογικά, επιστημονικά, κοκ
Το 2014 έρχεται με μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας, διάψευσης, ανημποριάς. Τα γνωστά! Αυτά που κυκλοφορούν από Αριστερά[κυρίως] από Δεξιά [αναμενόμενα], από Κέντρο- εναλλακτικά [ ανώδυνα-εδώδιμα-αποικιακά] …
Εδώ όμως ο Δημιουργός του telospanton θα ρίξει το επίπεδο λέγοντας ότι εμείς οι άνθρωποι ως άτομα, τελοσπάντων μπορεί πολλάκις να είμαστε … μαλακες και να κάνουμε μαλακίες! Οι οικογένειες μας να είναι προβληματικές, οι συγγενείς αχώνευτοι, οι συνάδελφοι μας λουφαδόροι, πολλοί είναι τσάτσοι, οι παρέες μας παρεξηγημένες, οι πόλεις μας άσχημες, τα μισά σπίτια αυθαίρετα κοκ. Μπορεί να έχουμε τους ταγούς που μας αξίζουν, διότι ως μαλακες, όπως είπαμε, μαλακιες κάνουμε και το χειρότερο τις επαναλαμβάνουμε … ξανά και ξανά…
Όμως αν ως άτομα η μικρά υποσύνολα έχουμε ένα σωρό κακά και μας τρέχουν τα χειρότερα και πράττουμε κάκιστα… όμως …
Δεν υπάρχουν πουθενά και ποτέ λαοί μαλακες, έθνη ανώτερα η κατώτερα, στην Ιστορία δεν υπάρχουν Ιστορίες άσχημες η όμορφες…
Για τα Μεγάλα Σύνολα του Κόσμου όπου έχουμε ριχτεί δεν υπάρχει καλό η κακό …
Για κάποιο λόγο οι κοινωνίες δεν είναι η συνιστάμενη των ατομικών μαλακιών η αρετών των ατόμων που τις απαρτίζουν. Είναι κατά ένα περίεργο τρόπο αυτόνομες οντότητες με μια δικια τους απρόβλεπτη λογική. Αυτή της μεγάλης Ιστορίας που πολλές φορές νικά κατά κράτος τη δική μας εσωτερική αντίληψη. Είναι σαν οι κοινωνίες να έχουν ζωή και όσο και αν προσπαθούμε να εξηγήσουμε, να έχουμε υπό έλεγχο τον κόσμο μας, πάντα θα είμαστε σαν τα κύτταρα ενός πολύπλοκου οργανισμού που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα γύρω τους, αλλά για το σύνολο του οργανισμού τους ξέρουν, μόνο το μέρος της αλήθειας που είναι εφικτό να ξέρουν, πιθανόν ελάχιστη!
Θέλω να πω τελοσπάντων, ως telospanton.com, ότι αν ατομικά μπορεί να φαίνεται ότι τίποτα δεν αλλάζει και η ελπίδα για μια Αλλαγή[ριζική, αναζωογονητική] να χάνεται, [ μπορεί η ελπίδα να πεθαίνει τελευταία αλλά πάντως κάποτε τα τινάζει!] στη Μεγάλη οθόνη της Κοινωνίας [η όπως αλλιώς θέλετε, λαός , τάξη , έθνος κα], παίζεται ένα έργο που σιχαίνεται τη στασιμότητα, επιζητεί τις ανατροπές και μας διδάσκει ότι σε αυτά τα μεγάλα μεγέθη η ζωή είναι απρόβλεπτη και εφευρετική … πιο πολύ από όλα τα Game of Thrones που οι φτωχικοί μας εγκέφαλοι έχουν παράξει!
Ίσως η δύναμη των (συλλογικών) ελπίδων μας να είναι πολύ δυνατότερη και … απείθαρχη από κάθε ατομικό ενδεχόμενο …
SoniKeKala
10JAN2014