Μια νύχτα σαν και αυτή, σαν την αποψινή …βαδίζουμε προς τη πλατεία Συντάγματος για το Παύλο Φ.
Είπαμε: Πάμε ρε για το Παύλο? Ναι, πάμε!
Μουσική ανάκατη και μπουκωμένοι hip-hop στίχοι, κοριτσίστικα γελάκια, αγόρια με μούσια.
- Δεν είναι μνημόσυνο! Συνθήματα, ο Παύλος ζει!
- Οκ ρε, μιλάμε , τα λέμε… Οι διακοπές, ναι… πως ηταν, μιλάμε ρε, θα τα πούμε, πάρε με στο κινητό …
Κόσμος ανεβαίνει την Ερμού, καθώς εμείς φεύγουμε, νευρικοί απηυδισμένοι μπάτσοι στη γωνία...
Εμείς: πάμε να τσιμπήσουμε κάτι, τι λέτε ? ας πάμε.
Μας προλαβαίνει ο οδός Θησείου, είναι στο δρόμο μας.
ΜΗΝ ΥΠΟΤΙΜΑΤΕ ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ, γράφει, μεταξύ των, Souvlaki bar, μεζεδοπωλείο η Καλή Παρέα, μεζεδοπωλείο Δίπυλο.
Λέμε: αυτό δεν είναι σύνθημα για τοίχο, είναι μια σταλιά ισα που το βλέπεις ανάμεσα στα γκράφιτι!
Σκεφτόμαστε: αυτό μοιάζει περισσότερο με μαθηματικό αξίωμα και ... αυτή η προστακτική άραγε να είναι από το μέλλον μας?
Σχολιάζουμε: είμαστε σε μια χώρα που οι χορτάτοι είναι ακόμα η πλειοψηφία, ανήκουμε στη Δύση και είμαστε μια Δυτική κοινωνία που δεν ξέρει την πείνα και κάνει ότι μπορεί να τη ξεχάσει, κάνει σαν μην υπάρχει, αυτή τη δύναμη που κινεί την ιστορία.
Τότε λέμε: η μοίρα των χορτασμένων είναι να περιφρονούν τους πεινασμένους, να τους αποστρέφονται.
Και τότε κοιταζόμαστε και σκεφτόμαστε: έχει ο καιρός γυρίσματα, ανεμομαζώματα και διαβολοσκορπίσματα και θαρθει η ώρα όπου πολλοί θα την έχουν άσχημα και οι υπόλοιποι χειρότερα…
(Απόψε, επί της οδού Θησείου, στο Μοναστηράκι, ένα χρόνο από τη ναζιστική δολοφονία στο Κερατσίνι.)
Κ.Β. 19.09.2014