17NOV2013
“Making things that are beautiful is real fun.”
Από όλους εμάς που δεν είμαστε πνεύματα, λύκοι, ήρωες, η κράκεν αλλά κοινοί θνητοί, ξεχωρίζουν κάποιοι που είναι σημαδεμένοι. Είναι σημαδεμένοι, όχι από την εποχή και τα πάθη της-γατί ποιος άνθρωπος πάνω στη γη δεν τον έχει σημαδέψει ο χρόνος και το τοπίο του- αλλά το σημάδι τους είναι διαδραστικο… έχει αφήσει το αποτύπωμα του στο περιβάλλον. Σημαδεύουν και σημαδεύονται και έτσι η ζωή τους μέχρι το τέλος, οργώνεται, χαράζεται και αρδεύεται με τρόπο αμφίδρομο. Σε αντίθεση με τους υπολοίπους, το μεγάλο πλήθος, που δεν αφήνουν αποτύπωμα, χάνονται στη λήθη, καθώς το πέρασμα τους δεν φαίνεται ναχει αφήσει κανένα ορατό σημάδι…
[Illustration by Lorenzo Mattotti from The Raven by Lou Reed]
Ο LOU REED δεν ήταν από τους τροβαδούρους, έτσι θα τον χαρακτήριζα, που με ξετρέλαινε. Tον ανακάλυψα αργά, πολύ μεγάλος στα χρόνια για να ξετρελαθώ και αρκετά ώριμος για καταλάβω αμέσως ότι είναι ένας Σημαδευτής [αν μπορεί να υπάρχει τέτοιος χαρακτηρισμός]. Μετά πηγαίνοντας ανάποδα προς τα πίσω, ανακάλυψα το φαινόμενο VELVET UNDERGROUND . Μ` αυτό, ναι ξετρελάθηκα, με τη NICO και όλο το πακέτο.
Έπινα πολύ τότε. Με τους V.U. έπινα περισσότερο, και το πιόμα μαζί τους γίνονταν πιο μεθυστικό … πιο λιώσιμο! Ωραίο! Τέλειωσε όμως. Τώρα δεν τους ακούω – όπως και πολλά αλλά- δεν μεθώ πια. Αλλά αυτό δεν αλλάζει, την μεγάλη τους άξια.
Και επί πλέον αν κάτι σ` έχει γδάρει στο μέσα μέρος, τότε λέω για πάντα σημαδεμένος…
Ακούω όμως τον ΛΟΥ ΡΗΝΤ πιο εύκολα τώρα, όπoτε αυτό συμβαίνει. Δεν έχω ακούσει κανένα να έχει τραγουδήσει για τη δόση του πιο γλυκά, απελπισμένα και αλήτικα. [ψέματα! υπάρχουν κι άλλοι…]
Waiting for the man…
Όταν παύεις να είσαι χαρμάνης, τότε όλος αυτός o θόρυβος μετουσιώνεται σε μια βιβλική μουσική χειρονομία. Τότε εγώ και μερικά εκατομμύρια κοινών θνητών, υποκλίνονται με τιμή!
Όλοι μας χωρίς εξαίρεση περιμένουμε τον Άνθρωπο μας…
Τη μέρα που έμαθα το θάνατο του LOU, πόσταρα μια φώτο που βρήκα στο νετ χωρίς τίποτα άλλο, δεν είχα να πω τίποτα ουτως η άλλως. Τώρα το κύμα με τις νεκρολογίες και τα utube βιντεακια έχει κοπάσει λιγάκι και αισθάνομαι ότι προτιμώ να βλέπω τους Lou του κόσμου, σε χαμηλή, καθόλου θρυλική πτήση σαν εμπνευσμένους μεθύστακες που κραύγαζαν μέσα στο λιώσιμο τους, ποίηση, αγωνία και έρωτα.
Αυτό που κάνουμε όλοι όσο ζούμε χωρίς όμως να το καταλαβαίνουμε …
Η διάφορα είναι στο σημάδι. Oι Lou, σημαδεύουν το χρόνο τους και αυτός έρχεται και μας βρίσκει όταν έχουν πια χαθεί…
Ποστάρω λοιπόν, μια συνέντευξη του Lou Reed το Φλεβαρη του 2012, λίγο πριν τη μεταμόσχευση ήπατος. Την ανασύρω από το περιοδικό της κυράς-Πόποβας, κυρίως γιατί σ` αυτή μιλάει για αλλους όπως ο Aντυ Γουωρχωλ, η Λωρι Αντερσον, ο Μπομπ Ντυλαν και το Ε. Α. Ποε.. Πράγμα που την κάνει πιο ενδιαφέρουσα, γιατί νομίζω ότι οι άνθρωποι γίνονται πιο ενδιαφέροντες όταν μιλούν για τη ζωή των άλλων παρά για τη δική τους.
Επίσης χαλαρά θάβει το μουσικό καταστημένο, τις εταιρίες, τη μουσική βιομηχανία από την οποία ξεπήδησε…
“Making things that are beautiful is real fun.” LOU REED
Here are the essential highlights from the interview, in which Reed radiates his singular fusion of irreverence, insight, and uncompromising creative genius.
READ MORE--->www.brainpickings.org/lou-reed-anthony-decurtis-interview
All these record companies deserve to go bankrupt. They’re all, you know, lying sacks of shit. No joke — these are bad guys, they deserve everything that’s happened to them.
I like conflict — it’s balance. Or, like tai chi, balance is like the yin and the yang. Even a song like “Perfect Day” — the kick is at the end, the last verse: “I thought I was someone else, someone good.”
The trouble with Poe was that his language is so serious — the vocabulary — the words he’s using — some of those words were arcane when he used them — and then, architectural terms from Greece. And I, dutifully sitting there with the dictionary, looking all of this up and thinking, certainly, in a song or on the album I don’t want to have [things like this] in there — you can just as easily use a word someone knows what it means. … For him, great. For me, no. I spent most of the time translating them into English before even starting, but I couldn’t wait to rewrite “The Raven,” the poem. Mine is like a contemporary version of it, and we have a graphic novel out … illustrated by this great Italian artist, Lorenzo Mattotti. … Making things that are beautiful is real fun.
Soni Ke Kala 17NOV2013