17/08/2013
Δεν είμαι καλά. Εδώ και μέρες, εβδομάδες, μπορεί και μήνες πριν… κάτι μου λείπει, κάτι χάνω… υποφέρω από μια δυσάρεστη δυσαρμονία … υπόκωφη. Ξέρω που πάει το μυαλό του αναγνώστη μου[αν υπάρχει τέτοιο υποείδος]. Η κρίση , τα αδιέξοδα, οι ενοχές, κοινωνικοί αυτοματισμοί εκβαρβαρισμού, τα μνημόνια, οι γερμανοί, οι άλλοι ως κόλαση [ κατά το υπαρξιστικό στερεότυπο], και άλλα, που βέβαια υπάρχουν και είναι κάτι παραπάνω από αρκετά για να φρικάρει κάθε homo erectus!
Όμως αντιλαμβάνομαι, διαισθητικά θα τολμούσα να πω, ότι είναι κάτι «άλλο», πιο συγκεκριμένο αλλά όχι απτό… [κουκουρουκου μάντολες, όπως έλεγαν οι Ρωμαίοι!]. για κάποιον που είναι εθισμένος, πχ στη ζάχαρη, πίνει το φραπέ του με 5 κουταλιές κάθε μέρα, αν τον υποχρεώσουν να το πίνει με σακχαρίνη κάτι θα πάθει, κάτι στερητικό. Βουαλα, κάτι τέτοιο εννοώ και το κατάλαβα σήμερα οδηγώντας από τη δουλειά στο σπίτι.
Εδώ και αρκετό καιρό ακούω μουσική μόνο περιστασιακά και επιλεκτικά.
Με έχει από καιρό, κουράσει αυτός ο κατακλυσμός ήχων, μουσικών, ειδήσεων, μουσικών ειδήσεων, συζητήσεων κλπ,. Και έχω αρχίσει να μη βάζω παρά σπανίως και όταν είμαι απολύτως μόνος στο σπίτι μουσικές που κάποτε με άρεσαν, για να τις ξαναθυμηθώ, και κυρίως ράδιο. Η επαφή με το ραδιόφωνο είναι μια ξεχωριστή εμπειρία και κάποιοι θα ξέρουν βέβαια τι εννοώ, ξεχωριστή , ιδιαίτερη! Περισσότερο από οτιδήποτε, απολάμβανα το ράδιο στο αυτοκίνητο, σε σημείο που να καθυστερώ κάνοντας άσκοπες βόλτες η και ακόμα πολλές φορές σα αλκοολικός μπρος στη μπουκάλι, δεν ξεκολλούσα από το γκαράζ, μένοντας μέχρι να τελειώσει το ποτό, η εκπομπή η μουσική [κυρίως] που άκουγα.
Ξαφνικά αυτό άλλαξε και το συνειδητοποίησα σήμερα όταν για πολλοστή φορά μη βρίσκοντας κάτι συναφές με διάθεση μου , πάτησα mute. Είναι απλό αλλά τον λόγο του δυσάρεστου εκνευρισμού μου μόλις τώρα συνειδητοποίησα. Πάντα οι σταθμοί που ήταν στη μνήμη της συσκευής μόνιμα, ήταν το 3ο-προγραμμα, ο Πεπερ, το Κόσμος, το 20 Πρόγραμμα, ο Εν Λευκώ… τρεις από τους 5 ήταν της ΕΡΤ… και τώρα δυο και πλέον μήνες από το κλείσιμο της… βιώνω ένα κανονικό στερητικό. Θα το ονομάσω ΕΡΤ-εξαρτητο-κατασταλμένο στερητικό σύνδρομο χάριν συντομίας «ΕΡΤΕΚΣ Σύνδρομο». Ακόμα και οι άλλοι σταθμοί που άκουγα μου ακούγονται σχεδόν ξενέρωτοι, τους ακούω βαριεστημένα, καμιά μελωδία δεν με μαγνητίζει όπως πριν την … αποφράδα σιξ/ιλεβεν, 11 Ιουνίου που κυβερνώσα ακροδεξιά κατέρριψε τη κρατικό-δημοσια ΕΡΤ. Συνειδητοποιώ ότι κάτι ανάλογο έχω πάθει με τη τηλεόραση, στο δεκάλεπτο το πολύ τη σβήνω. Όμως η ράδιο-συγχηση μου είναι ανωτέρας τάξεως, η τηλεόραση είναι ουτως η άλλως ένα παθητικό και pathetic spam, καλό μου κάνει να είναι μαύρο το χαζοκούτι, η ενημέρωση ευτυχώς είναι αλλού, για οποίον ενδιαφέρεται και εννοώ αυτό που όλοι σας εννοείται…
Όμως ακόμα και αν δεν ήθελα να ακούσω τις μουσικές του 3του, υπήρχε εκεί το κουμπάκι και εκεί, αν ήθελα, μπορούσα να πετύχω μια μελωδία θεια και θεραπευτική έτσι στο άσχετο! Μεγάλη καβάτζα όταν πας η φεύγεις από τη γρίνια της εργασίας, του σπιτιού, των πρέπει… Άσε που κάμποσες φορές έπεφτα πάνω στις εκπομπές του φίλου μου, δημοσιογράφου Γ.Ε. πότε στο 20 λαιβ, πότε όχι λαιβ στο 30, με μια μικρή υπερηφάνεια που είχα και εγώ ένα φίλο εκεί έξω στα ερτζιανά… τώρα τίποτα δεν είναι το ίδιο και απλά δε γουστάρω, ένα άντε γαμηθείτε ξεπηδά χωρίς να με ρωτήσει. Θύμωσες θα μου πουν οι δικοί μου, καλά κάνεις άλλα τελικά θα σου περάσει, όπως περάνε όλα και όπως όλα τα συνηθίζουμε και θα έχουν προφανώς δίκιο και να πάνε γαμηθούνε επίσης!
Εγώ ξέρω ότι όλο πιο λίγο θα μου έρχονται απρόσμενα, χωρίς ψαξίματα, σιντιά, mp3, και σκαναρίσματα στα πέρατα της ιντερνετικής οικούμενης , οι ουρανοκατέβατες συγκινήσεις, οι μικροί τυφώνες που τόσο φοβάμαι και μου λείπουν, οι δικοί μου, οι οικείοι, οι παλαιοί…
ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ/SONIKEKALA