Φωτιά στα φρένα? Εγώ σ` ακουλουθώ…
… γραμμένο πάνω στο τοίχο με μεγάλα μαύρα γράμματα. Οδός Περιβολίων. Γυρίζαμε με τα πόδια από το σταθμό.
- Στάσου μου λέει το είδες αυτό?
- Ναι το έχω δει, φρέσκο είναι.
- Καλό! Μ` αρέσει…
- Ναι.
- Θέλω να πω, μπορεί να είναι από κάποιο καψουροτράγουδο, αλλά είναι δυνατό, ασυνήθιστο …
Ωχ, είπα από μέσα μου, έχει όρεξη, θα αρχίσει τις κουλτουρο-αναλύσεις πάλι, κάτι σαν… φωτιά στα φρένα, δηλ. στις αναστολές, στις απαγορεύσεις και κοίτα αυτό το σε ακουλουθώ, είναι η λύτρωση του να δίνεσαι, να ακoλουθείς χωρίς όρους … και άλλα τέτοια συναφή...
- Κάπου εδώ γύρω σε αυτές τις πολυκατοικίες, κάποιος πιτσιρικάς καψουρεύεται κανένα γκομενάκι, ε? αλλά γιατί όχι μπορεί να είναι πιο μεγάλος, αυτό με τα φρένα μπορεί να είναι για καμιά παντρεμένη, ε?, έκανε χαμογελώντας.
Τον κοιτώ προσεκτικά, προσπαθώ να διερευνήσω πίσω από τα ματομπούκαλα του που το πάει. Δεν με έχει συνηθίσει σε αυτό το επίπεδο «ανάλυσης»! Δεν ξέρω ποτέ, πότε μιλάει σοβαρά και πότε με κοροϊδεύει.
- Μπορεί, είπα, άντε πάμε τώρα!
Με αγνόησε, κανονικά!
- Αλλά και οι γυναίκες μπορεί να γράφουν στους τοίχους, πιο σπάνια, αλλά γιατί όχι? μαλακίες λέω, είπε ατενίζοντας ονειροπόλα το ντουβάρι, οι γκόμενες δεν γράφουν έτσι, αν ήταν γκόμενα το γράψιμο θα ήταν πιο προσεκτικό, πιο γκέρλι με ουρίτσες και γράμματα στοιχημένα. Αυτό εδώ είναι κακοχυμένο, πετάνε οι ουρές και γράμματα από δω και κει. Στραβοχυμένο γράψιμο! Άντρας. Ντέφινατλι! Αποφάνθηκε τελικά.
Ήμουν κουρασμένος από το περπάτημα (με σέρνει στους άσκοπους περιπάτους του άρον- άρον), πονούσε η μέση μου και πεινούσα.
- Λοιπόν αρκετά θαύμασες άντε πάμε σπίτι.
- Φωτογράφισε το.
- Ρε, άντε προχώρα πυροβολημένε!
- Βγάλε το κινητό, μια στιγμή θα πάρει μωρέ, δεν είναι ένα συνηθισμένο γκράφιτι. Κοίτα, φωτιά στα φρένα, όχι όπως στο τραγούδι της Αρβανιτάκη (εδώ εντυπωσιάστηκα, συνήθως ότι ακούει το ξεχνά, γίνεται ντιλίτ μετά 48 ώρες), αλλά με ερωτηματικό και μετά όχι σκέτο σ` ακουλουθώ αλλά, εγώ σ` ακουλουθώ με έμφαση στο υποκείμενο! Αυτό είναι δύναμη ρε φίλε. Ρεσπέκτ!
- Αι σιχτίρ ρε ρεσπέκτ, πάμε γαμώ … κλπ …
Ξαναπεράσαμε αρκετές φορές από το στενό. Είναι ο δρόμος μας όποτε πάμε με τα πόδια στο σταθμό. Δεν λέμε τίποτα. Αλλά κοιτάμε λίγο πλάγια το τοίχο και ο βηματισμός γίνεται μια ιδέα πιο αργός.
Το γκράφιτι είναι πάντα εκεί μαύρο, αγέρωχο.
Σήμερα, το μεσημέρι, περνούσα και κοντοστάθηκα, δηλαδή σταμάτησα και το κοίταζα. Σοβαρός. Ξαφνικά αποφάσισα να το φωτογραφίσω. Με χρονοκαθυστέρηση από τότε που ήθελε αυτός, αλλά ας γίνει και έτσι … έβγαλα το κινητό. Είχε ήλιο.
Σιχαμένο τατσσκριν, δεν βλέπω τη τύφλα μου με την αντηλιά! Δεν είχα ξαναβγάλει φωτο με αυτό το κινητό, δεν έτυχε. Κόλλησα στον απέναντι τοίχο όπου υπήρχε μια υποψία σκιάς. Βρήκα τη φωτογράφιση -->κάμερα και προσπάθησα να το στοχεύσω εκεί που ήταν το γκράφιτι. Πάτησα εκεί που υπέθετα ότι ήταν η λήψη φώτο. Όχι, με πέταξε στο αρχικό μενού! Νευρίασα. Ξαναπροσπάθησα. Βιντεο, τζίφος! Ξανά! Ρυθμισεις--> φωτεινοτητα. Fuck!
Τα πήρα στο κρανίο, το κέρατο μου, δεν το χώνεψα ποτέ αυτό το κινητό. Ψυχραιμία είπα και έβγαλα, φόρεσα τα γυαλιά πρεσβυωπίας. Ίδρωνα τώρα στο σοκάκι, οδός Περιβολίων. Πιο προσεκτικά, επανάληψη διαδικασίας, βρήκα τη κάμερα και ... μια από τα ίδια… Αρχεια --> προβολες. Ξανά-προσπάθησα, Aποθήκευση, αυτή τη φορά! Άρχισα να αφρίζω! Ξαφνικά, ένα κόκκινο αυτοκινητάκι πέρασε μαρσάροντας σύριζα από το τακούνι μου, σαν μην υπήρχα. Ίσα που πρόλαβα να δω τη μούρη του οδηγού. Ένας νεαρός νεοέλληνας.
Ξαφνικά, είδα την εικόνα μου πεντακάθαρα, εκεί στο έρημο σοκάκι, κάθιδρος, συγχυσμένος, μεσημεριάτικα, να χειρονομώ με ένα κινητό στο χέρι.
- Δε γαμιέστε, δε ΄πα να γαμηθούνε όλα!, μούγκρισα. Έβαλα το κινητό στη τσέπη και κίνησα για το σπίτι.
Κ.Β.Λ. 26.04.2014