2013-09-25 02:38
Όσο και αν προσπαθώ δεν μπορώ να μείνω αλώβητος από τη σκόνη της επικαιρότητας. Υπάρχει ένας υγιής τρόπος να ξορκίζει κανείς τη πραγματικότητα, να τη διαλύει, να την αποδομεί και από τη σούμα αυτής της εσωτερικού τύπου απόσταξης να φτιάχνει τη δική του πραγματικότητα που είναι η πραγματικά, πραγματική πραγματικότητα…
Είναι μια ικανότητα ισορροπίας που εγώ δεν την έχω, η τουλάχιστον δεν την ασκώ συχνά και αποτελεσματικά. Δεν είμαι ο μόνος, βέβαια. Ανήκω στη μεγάλη πλειοψηφία αλλά αυτό καθόλου δεν με καθησυχάζει.
Χθες βράδυ καθόμουν αμήχανος μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Δυο φωτογραφίες από το ιντερνέτ μιλούσαν από μόνες τους. Ένας κουκουές με σπασμένο κεφάλι από επίθεση ναζιστών, στο Πέραμα (2013) , η άλλη φώτο, ο ίδιος άνθρωπος με ρόπαλο να κοπαναει έναν άλλο πεσμένο κάτω (πιθανόν αναρχικό) σε συμπλοκή ΚΚΕεδων-Αντιεξουσιαστων στο Σύνταγμα (2011). Αυτό. Δεν είμαι (πια) κουκουές, δεν είμαι (πλέον) αντιεξουσιαστής .Έχω υπάρξει και στα δυο και από τα δυο έχω πάρει και έχω αφήσει…
Ετσι καθόμουν εψες, αμήχανος, στενάχωρος. Δεν μουρθε τίποτα να πω...