Όταν βρεις έναν καλό άντρα, έναν όμορφο άντρα… Έναν πραγματικά όμορφο άντρα και ας είναι άσχημος… αυτόν να κοιτάξεις να πάρεις και να τον αφήκεις να σε πάρει. Η καλοσύνη είναι δύναμη, είναι η μόνη δύναμη και δεν τηνε βρίσκεις, έτσι στο δρόμο! Είναι δύσκολο να βρεις έναν καλό, με καλοσύνη μέσα του άντρα. Γιατί οι άντρες φαίνονται δυνατοί... γιατι έτσι πρέπει ... Έτσι τους λένε ότι πρέπει. Και τότε γίνονται άσχημοι ακόμα και αν είναι ωραίοι.
Έναν άντρα με καλοσύνη, με το που θα τον βρεις, να τον αγαπήσεις και να μην τον αφήσεις ποτές σου. Να ακούς τι σου λέω! Γιατί η καλοσύνη είναι δύναμη και ο άντρας πρέπει να είναι δυνατός, όχι να φαίνεται ότι είναι, μα να είναι πραγματικά δυνατός.
Τον καλό, με καλοσύνη άντρα, μια γυναίκα πρέπει αμέσως μόλις τον βρει να τον αρπάξει πριν τον βρει και της τον πάρει καμιά άλλη… Μια γυναίκα μυαλωμένη, ξέρει και αμέσως βλέπει τον καλοσυνάτο άνθρωπο…
... Μα το πιο σπουδαίο είναι να ξέρεις να αναγνωρίζεις, σαν μυρωδιά την καλοσύνη των αντρών, γιατί πολλές φορές δεν φαίνεται με το πρώτο, γιατί τηνε κρύβουν σαν να `τανε κανένα κουσούρι.
Είναι λίγοι αυτοί άντρες, ενώ οι άλλοι είναι πολλοί, που έχουν καταπιεί τη δύναμη άλλα χάσανε τη καλοσύνη τους, αν ποτέ την είχαν. Και έτσι έγιναν αδύναμοι. Μην πάρεις αδύναμο δυνατό άντρα γιατί θα χάσεις και θα μετανιώνεις μια ζωή για το λάθος…
…Μη σε νοιάζει αν ο καλός άντρας είναι κακός με το χρήμα. Γι` αυτό θα φροντίσεις εσύ και αυτός θα καταλάβει γιατί ήδη (θα) ξέρει ότι δεν είναι αυτός για το χρήμα αλλά εσύ που τον διάλεξες…
Ιωάννα Βακεντή – Επιστολές στους παιδικούς φίλους.
{ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ Κ.Β.15.8.2014}
Η Ιωάννα Βακεντή πέθανε το 1993 στις 16 Οκτωβρη, μια μέρα πριν τα γενέθλια της. Παρά μια μέρα θα έκλεινε τα εκατό έτη. Όμως είχε αποφασίσει ότι δεν θα επέτρεπε να γίνει 100. Και έτσι έγινε.
Πενήντα χρόνια πριν, ανήμερα των πεντηκοστών της γενεθλίων, η Ι. Βακεντή κουφάθηκε όταν κατά το βομβαρδισμό από τους Άγγλους του λιμανιού του Βαθιού Σάμου(*), μια αδέσποτη βόμβα έσκασε σε διπλανό κτίριο. Από το ωστικό κύμα η Ι. Βακεντή, μοδίστρα και μάλιστα η καλύτερη όπως λέγονταν (αν και εξίσου καλή ήταν η Ελισάβετ Πολυέζου η οποία ήταν και αυτή κωφή και μάλιστα παιδιόθεν) έπαθε σοκ από το οποίο όταν συνήλθε διαπιστώθηκε ότι είχε κουφαθεί, χωρίς όμως να έχει υποστεί κανένα είδους (εμφανή) τραυματισμό.
Η Ιωάννα Βακεντή γεννήθηκε στους Μυτιληνιούς Σάμου το 1893, στις 17 Οκτωβρίου, τέταρτο παιδί από τα έξι, τέσσερα κορίτσια και δυο αγόρια. Προόριζε το εαυτό της να γίνει δασκάλα αλλά κατ` απαίτηση της οικογενείας αρραβωνιάστηκε έναν κατά πολύ μεγαλύτερο της χωριανό, ο οποίος μια μέρα πριν το γάμο απεβίωσε (από καρδιά όπως είπαν). Μετά από αυτό αρνήθηκε κάθε κουβέντα για νέο συνοικέσιο, μετοίκησε στο Βαθύ και έγινε μοδίστρα. Δεν νυμφεύτηκε και ως εκ τούτου δεν έκανε οικογένεια, έχοντας όμως στενότατες σχέσεις με τα αδέλφια και ανίψια της. Ήταν η δεινή μοδίστρα των κυριών της πόλης όσο και φοβερή γλωσσού. Ήταν επίσης θρησκευόμενη, ψυχή και κεφαλή του Φιλόπτωχου Συλλόγου του Ι.Ν. του Αγίου Σπυρίδωνος
Μετά το ατύχημα της 17 Οκτωβρίου 1943 όπου κουφάθηκε τελείως, έπαψε να μιλάει, παραιτήθηκε από το Φιλόπτωχο Σύλλογο και δεν ξαναπάτησε ποτέ σε όλη τη ζωή της σε εκκλησία. Από τότε άρχισε να γράφει γράμματα, επιστολές αλλά και για κάθε ενδιαφερόμενο ραβασάκια, αιτήσεις, παρακλήσεις κλπ. Άρχισε γράφοντας σε φίλους και συγγενείς και συνέχισε αυξάνοντας το κύκλο της επιστολογραφίας.
Εντελώς απροειδοποίητα αναχώρησε για την Αμερική, λίγο μετά τη λήξη του πολέμου, έχοντας μόνο μια διεύθυνση στο Σικάγο, όντας θεόκουφη και χωρίς να ξέρει γρι αμερικάνικα. Η διεύθυνση άνηκε σε έναν συνομήλικο της χωριανό που όπως έγινε γνωστό από την ίδια ήταν ο μόνος και πραγματικός έρως της ζωής της. Και ας ήταν τότε, οι δυο τους δέκα χρονών παιδάκια.
Ο χωριάνος, Δημήτρης Χ., όταν αυτή κατέφθασε στο Σικάγο ήταν χήρος με παιδιά. Πως και τι έγινε εκεί δεν είναι σαφές, όμως γεγονός είναι ότι έμεινε στο Σικάγο, όπου διέπρεψε ως μοδίστρα αλλά και συνέχισε χωρίς διακοπή την επιστολογραφία της. Μάλιστα άρχισε να κρατεί αντίγραφα των επιστολών της και πράγμα περίεργο δεν κράτησε ούτε μιά από τις επιστολές που λάμβανε για δεκαετίες.
Με τον παιδικό της έρωτα, Δημήτρη Χ. παντρεύτηκαν μετά από πολλά χρόνια. Όταν αυτός απεβίωσε, η Ι.Β. επέστρεψε στη Ελλάδα, έζησε τα τελευταία χρόνια της στην Αθήνα, γράφοντας συνεχώς επιστολές σε συγγενείς, ανίψια και παιδιά ανιψιών, σε παλιές φιλενάδες και πελάτισσες και στα παιδιά τους όταν αυτές απεβίωναν η δεν απαντούσαν, σε δασκάλους και καθηγητές των ανιψιών και εξαδέλφων, των παιδιών και εγγονών τους …
Σταμάτησε λίγο πριν το τέλος. Αρνήθηκε να την γηροκομήσουν κάτι απόγονοι συγγενών, κανόνισε να εισαχτεί σε οίκο ευγηρίας στο Φάληρο, όπου και πέθανε αφήνοντας ένα διαμέρισμα ασφυκτικά γεμάτο από τα αντίγραφα χιλιάδων επιστολών που έστελνε επί χρόνια. Όλες οι επιστολές βρέθηκαν αρχειοθετημένες με επιμέλεια, χρονολογημένες με σχολαστικότητα.
Με την ίδια επιμέλεια κράτησε την υπόσχεση της να μην κλείσει τα 100 και να μην πενηνταρίσει η επέτειος της κωφότητας της.
(*) Μετά την παράδοση των Ιταλών και μια σύντομη κατάληψη απο τους Άγγλους, στο νησί αποβιβαστήκαν οι Γερμανοί, τότε η RAF επέδραμε στο λιμανι βυθίζοντας ένα γερμανικό μεταγωγικό.
{15.08.2014 Κ.Β.}
