Ποιός πιστεύει στη λυτρωτική δύναμη του Κακού? Πως γίνεται όταν έρχονται τα Χειρότερα και αναδύεται ο Κάκιστος εαυτός μας, αυτό ταυτόχρονα να είναι και η δύναμη μας?
Ένα απόλυτο κακό στη γειτονιά μας, είναι πχ το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής. Το όνομα αυτό είναι ίσως οι δυό πιο συχνά αναφερόμενες λέξεις στο κοινό λόγο της χώρας μας.
Είναι ο κακός που όλοι γουστάρουμε να βρίζουμε, ο δημόσιος κίνδυνος, το πιο απειλητικό φαινόμενο για την Δημοκρατία, ένα εθνικό όνειδος, ένα φάντασμα από τον 20ο αιώνα ντυμένο με την στολή των Ες Ες, όλα αυτά και αλλά τόσα! Μάλλον έτσι είναι! Όμως όταν ομονοούν τόσοι πολλοί και διάφοροι πάνω στο θέμα της Χ.Α., αριστεροί και αριστεριστές μέχρι ΑνΕλ και χριστιανοί ορθόδοξοι, πασοκόσκυλα και βαμμένοι δεξιοί έως χουντικοί κλπ, αυτή η αντιφασιστική ενότητα αρχίζει να μοιάζει με μια ακόμη νεόκοπη βολική απάτη. Και από απάτες έχουμε … αρκετές. Όπως ας πούμε, η εθνική ενότητα είναι μια πολύ συνηθισμένη απάτη προερχόμενη κυρίως εκ δεξιών (απαραίτητη όταν το έθνος δηλ. η άρχουσα τάξη κινδυνεύει ή θέλει να κάνει πόλεμο). Αντίστοιχα εξ αριστερών παίζει η φενάκη της λαϊκής ενότητας κοκ.
Η ανάδυση μιας παρακρατικής νεοναζί συμμορίας σε ρόλο δημοσίου μπαμπούλα, έχει πολύ ενδιαφέρον. Και βολεύει…
Η «σύγκρουση» του κυβερνώντος καθεστώτος με τη ΧΑ έγινε (και γίνεται) με όρους δικαστικού πραξικοπήματος, ενορχηστρωμένης μιντιακης προπαγάνδας από τα ίδια ΜΜΕ που λίγο πριν έκλειναν το μάτι στη ΧΑ και αβαντάριζαν τη ξενοφοβία...
Η υπόθεση Μπαλτακου απλά επιβεβαίωσε τις εκλεκτικές συγγένειες.
Όμως η στοίχιση με τέτοιου είδους πρακτικές ακόμα και αν στρέφονται προς τον πιο κακό από τους κακούς, όχι μόνο δεν θα έπρεπε να αφορά την Αριστερά με την ευρύτερη έννοια (ωχ! ποια άραγε να είναι αυτή ευρύτερη έννοια?) αλλά μπορεί να συσκοτίζει τη φύση των πραγμάτων. Είναι αυτονόητο ότι αυτή η έωλη επιχειρηματολογία που έστειλε τη ΧΑ στην ημιπαρανομία μπορεί αυτούσια να χρησιμοποιηθεί για όποια αριστερή η αντιεξουσιαστική η αντικαθεστωτική οργάνωση, κόμμα, πρωτοβουλία η ενέργεια, πχ μια μαζική βίαιη απεργία, απειλήσει τους έχοντες και κατέχοντες. Γιατί τίποτε δεν είναι αυτονόητο!
Είναι αλήθεια ότι από τον εχθρό μαθαίνεις, φτάνει να ακούς τις αλήθειες που ξεστομίζει με ειλικρίνεια ή με κυνισμό δεν έχει σημασία. Ο Γκαίμπελς λοιπόν, είχε πει ότι την πραγματική εξουσία την έχει, όποιος "έχει" τους δρόμους. Αυτό είναι αλήθεια και η αντιπαράθεση προς τους ναζί που καλούν οι αντιφασιστικές οργανώσεις σε αυτό το επίπεδο είναι σωστή και θεμιτή.
Κι όμως η μεγάλη σύγκρουση, η επίπονη και δύσκολη είναι αλλού.
Το πηγάδι από όπου αρδεύεται ο εθνικισμός και πάσης απόχρωσης φασισμός είναι το δέος προς τον Ξένο. Είτε πρόκειται για έγχρωμο, εβραίο, τσιγγάνο είτε, στη περίπτωση μας κυρίως για τον Μετανάστη.
Αν δεχτούμε την πάλη των Τάξεων σαν τη βασική κυρίαρχη αντίθεση στον καπιταλισμό (και όχι μόνο). Αν αναλογιστούμε ότι η αντίθεση αυτή, της κυρίαρχης Ελίτ προς το κόσμο της Εργασίας να διαπερνά όλο το σύστημα στο οποίο είμαστε ενταγμένοι, τότε μπορούμε να συμπεράνουμε ότι εδώ, στην Ελλάδα των 20+ τελευταίων χρόνων, το μεγαλύτερο μέρος, η ραχοκοκαλιά της ελληνικής εργατικής τάξης την αποτέλεσαν οι μετανάστες.
Δεν υπάρχει κοινωνική ομάδα που να έχει υποστεί τόση εκμετάλλευση και δεν υπάρχει σύγκριση με όποιο άλλο κομμάτι ημεδαπών εργαζομένων που να έχει παραξει τόση υπεραξία την οποία καρπώθηκε ο κυρίαρχος ελληνικός σχηματισμός (και όχι μόνο οι αστοί). Αν κάποιος/α, βλέπει στους εργαζόμενους μετανάστες το πιο προλεταριοποιημένο κομμάτι της ελληνικής εργατικής τάξης και παραδέχεται ότι αυτό το προλεταριάτο υπέστη αναλογικά τη πιο μεγάλη και σιωπηλή σφαγή στα χρόνια της κρίσης 2010-14 ,οφείλει να αναγνωρίσει ότι ο αγώνας για εργασιακά και πολιτικά δικαιώματα συμπεριλαμβανομένης της πλήρους νομιμοποίησης τους είναι η βάση από την πρέπει να ξεκινά κάθε συζήτηση η πρόταση όσον αφορά τη Μετανάστευση.
Όσοι θεωρούν ότι είναι με το μέρος της Εργασίας, στο πόλεμο των Τάξεων, που πάντα θα συνεχίζεται όσο υπάρχει η βασική αρχή της εκμετάλλευσης από άνθρωπο σε άνθρωπο (και συνήθως πολιτικός εκφραστής της, έχουμε μάθει μέχρι τα σήμερα να αναγνωρίζουμε την Αριστερά σε οποία εκδοχή της), θα πρέπει να παλεύει για τους εργαζόμενους (πάσης φύσεως) μετανάστες, όχι απλά στη βάση ενός ουμανιστικού αλληλέγγυου σχεδίου, αλλά στη βάση της υπεράσπισης τους ως ελληνική εργατική τάξη. Και σαν τέτοια πρέπει να έχει τα ίδια εργασιακά και πολιτικά δικαιώματα με τους ημεδαπούς εργαζομένους. Έτσι, χωρίς καμιά υποσημείωση.
Και όποιος υποστηρίζει ότι μετά 4 χρόνια οικονομικής ύφεσης και καταστροφής η συμμετοχή των ξένων εργατών έχει συρρικνωθεί, η πραγματικότητα τον διαψεύδει. Καθώς ακόμα και τώρα στις πιο βαριές, υποτιμητικές ίσως για τους ντόπιους, εργασίες εξακολουθούν στο μέγιστο βαθμό να τις αναλαμβάνουν οι ξένοι. Αυτό σε απλά ελληνικά μεταφράζεται στο ότι η ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα τα εύπορα κομμάτια της χρειάζονται τους ξένους γιατί ακόμα μπορούν και αποσπούν μεγαλύτερη υπεραξία, εκμετάλλευση από τους ντόπιους «απασχολήσιμους» (κατασκευές, καθαριότητα, σπιτική φροντίδα, τουρισμός κα.)
Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα! Όχι δεν είναι η σύγκρουση με τη βίαιους ρατσιστές της ΧΑ. Αλλά με την απόλυτη πλειοψηφία των συμπολιτών μας που μπορεί στα λόγια να απεχθάνονται τους ΧΑ αλλά φρίττουν με την ιδέα νομιμοποίησης των γυναικών πχ που επί χρόνια σιωπηλά ξεσκατίζουν τους γέρους τους ή δεν θα άντεχαν με την ιδέα ότι τα βλαστάρια τους μπορεί να μοιράζονταν το ίδιο θρανίο, (θεός φυλαξει!) με ένα γυφτάκι. Εδώ βρίσκεται το αυγό του φιδιού!
Κάθε άποψη που συγκροτείται πάνω στην αναγνώριση των ανθρώπων πρωτίστως από την ταξική τους θέση, θα βρεθεί να παλεύει μέσα στην οικογένεια, στο σχολείο, στη γειτονιά, στη δουλειά παντού, όχι με την ΧΑ, αλλά εναντία στο σύνολο σχεδόν των οικείων!
Μόνο τότε μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε από πού μπορεί να πηγάζει το κακό που όλοι αγαπάμε να φοβόμαστε.
Και τότε μπορούμε να δούμε σαν σε ταινία επικαίρων, τον Αντώνη Σαμαρά της ΠΟΛΑΝ με το μακεδονικό- σκοπιανό πρόβλημα - το όνομα η ψυχή μας κλπ -να κάνει τα πρώτα του βήματα σαν μέντορας του ελληνικού εθνικιστικού ρεβανσισμού, το κόμμα του μακαριστού χουντο-θρεμμένου αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου να σαγηνεύει το σεπτό του όχλο, συγγνώμη λαό! Την πλειοδοσία των Ιμίων και την υστερία με τον Οτσαλάν.
Αλλά και για τη δικαιοσύνη του πράγματος ας δούμε σε μια παράλληλη ταινία επικαίρων πως το αγαπημένο σύνθημα της Αριστεράς το "αμερικάνοι φονιάδες των λαών", σαν ζυμάρι μεταστράφηκε σε μια αντι Μέρκελ, αντιγερμανική, αντι ευρωπαϊκή ρητορεία και αντί μνημονική πλειοδοσία. Ανάλογα με πόσο πατριωτισμό σηκώνει το μίγμα αυτό διανθίζεται με αντί – τουρκικές, αντί ισραηλιτικές και στο φινάλε αντί-σημιτικές κορώνες. Πόσο τελικά διαφέρουν οι αριστερόστροφοι εθνικό-λαϊκισμοί από τους βεριταμπλ δεξιόστροφους?
Όπως και να έχει πέρα από τα ρητορικά ερωτήματα, υπάρχει το απόλυτα μη ρητορικό πως αποτιμάται σήμερα ο νεοναζισμός στην Ελλάδα.
Σίγουρα ο κίνδυνος υπάρχει, αλλά η κυρία απειλή στη δημόσιο βίο μας δεν είναι η ΧΑ.
Ο τρόπος και η ευκολία με την οποία το επιτελείο της κυβέρνησης και τα ΜΜΕ της (πλήρως όλα ελεγχόμενα) χειριστήκαν τη δολοφονία του Φυσσα, προς όφελος τους δείχνει όχι την επικινδυνότητα των νεοναζί, αλλά τη δύναμη χειραγώγησης της Άρχουσας τάξης.
Ναζιστικό ή φασιστικό κόμμα, μαζικό, με πρόγραμμα, δομές και ικανή στελέχωση, που να παραπέμπει στο γερμανικό εθνοσοσιαλιστικό κόμμα, ή στο φασιστικό της Ιταλίας δεν υπήρξε, ούτε υπάρχει μέχρι τώρα στην Ελλάδα.
Αντίθετα ήταν και είναι η ντόπια Άρχουσα τάξη και οι πληρωμένοι υφιστάμενοι της, οι αντίπαλοι μας, όποτε υπήρξε κίνδυνος να χάσουν εξουσία η έστω κάποια προνόμια τους, από τα κάτω. Αυτή η ολιγαρχία με ξένη συνδρομή οδήγησε και επέβαλε τον εμφύλιο και το μετεμφυλιακό κράτος, τη χούντα και τη καταστροφή στη Κύπρο. Αυτή είναι που πατώντας πάνω στο σκοταδιστικό υπόστρωμα του Χριστόδουλου πρόκρινε την προβολή του Καρατζαφέρη/ ΛΑΟΣ και πριμοδότησε μέχρι εκεί που τη συνέφερε τη ΧΑ.
Δεν υπολόγισαν βέβαια μια παράμετρο. Οι παρενέργειες της κρίσης και της κατάρρευσης που επέφερε, διοχετεύοταν στη ΧΑ, τα πιο ξενόφοβα, εμπαθή και οργισμένα στρώματα. Μια ανεξέλεγκτη άνοδος των μπράβων για τις βρωμοδουλειές που αυτοί, σαν κοινοβουλευτικοί και καλά, δεν γούσταραν να φορτωθούν. Το μόρφωμα μεταλλάχτηκε μες στον ορυμαγδό της ανεργίας και των διαδοχικών μνημονικών ταπεινώσεων, έγινε κακοήθες καρκίνωμα, και τότε επενέβηκαν ξετσίπωτα (ιδε Μπαλτάκος) να το μαζέψουν και να αποκομίσουν ότι πολιτικό-κομματικό πλιάτσικο ήταν και είναι δυνατόν. Δατ’ς ολ!
Λέγεται, ότι όπως ακριβώς ένας έμπειρος πελάτης σε ένα μαγέρικο θα κρίνει κυρίως, μαγαζί και ιδιοκτήτες από την καθαριότητα του απόπατου, παρά από την ποικιλία και την νοστιμιά των εδεσμάτων, έτσι και η ποιότητα μιας κοινωνίας κρίνεται από τον τρόπο που διαχειρίζεται τα «απόβλητα» της. Δηλαδή τις φυλακές και τους κρατούμενους, τους τοξικομανείς, τους άστεγους, τους ψυχικά νοσουντες, τις πόρνες, τους πρόσφυγες κλπ.
Κατ` αναλογία ο πολιτικός πολιτισμός μιας χώρας (όπου σοβεί μια βαθιά κρίση) μπορεί να μετρηθεί από την ανοχή και αποδοχή του εθνικιστικού ρατσιστικού και εμπαθούς λόγου. Αν ναι, τότε η εμφάνιση ενός κοινωνικού καρκίνου, όπως η ΧΑ είναι ένα φυσικό επακόλουθο και ένας μετρητής Geiger–Müller της τοξικότητας της. Ένας εκφραστής της παθογένειας της. Τότε αντί δήθεν να φρίττει, όταν βλέπει τον εαυτό της στο καθρέφτη, έχοντας ξυπνήσει ξαφνικά από όλες αυτές τις μπούρδες για πολύ-πολιτισμικότητα, ανεκτικότητα και τα ρέστα, ας καταλάβει ότι πρέπει να πάρει θέση και να δράσει. Ίσως. Κανείς δεν εγγυάται ότι οι καλοί στο τέλος νικούν.
Στη αμερικανική τηλεοπτική σειρά BREAKING BAD, (σε ελεύθερη μετάφραση η απελευθέρωση του κακού), ένας φαινομενικά άκακος, νομοταγής, οικογενειάρχης, καθηγητής χημείας σε ένα τυπικό αμερικανικό λύκειο κάπου στα βάθη της λευκής μεσοαστικής καλοζωισμένης αλλά και πλήρως χρεωμένης Αμερικής, μαθαίνει μια μέρα ότι πάσχει από καρκίνο τελικής φάσης και οι μέρες του είναι μετρημένες. Το επικείμενο τέλος απελευθερώνει τον καλό καθηγητάκο, ο όποιος μέσα από μια σκυταλοδρομία ανατροπών μετατρέπεται σε αδίστακτο νονό και ναρκο-έμπορο βουτηγμένο στο αίμα, παρασύροντας στη καταστροφή όλο το ταχτοποιημένο και αμερικανικά χαζοχαρούμενο περίγυρο του. Θρίαμβος λοιπόν του Κακού, που ωστόσο έχει τόση λυτρωτική δύναμη που νικά ακόμα και τον … πιο επιθετικό καρκίνο? Το σημαντικό είναι οτι,
η απελευθέρωση του Κακού έχει διπλή όψη, γιατί καταστρέφει ένα ψευδεπιπλαστο κουκούλι, όπου ο καλός καθηγητής και ο όμορφα ταχτοποιημένος περίγυρος του θρυμματίζονται σαν από γυαλί, καθώς ο πραγματικός άγριος κόσμος μιας βάναυσης Αμερικής εισβάλει στο αμερικανικό όνειρο.
Εννοείται ότι αυτό δεν είναι ένα αμερικανικό στόρι, κάθε ομοιότητα με τα καθ` ημάς δεν είναι καθόλου αποτέλεσμα συμπτώσεων.
K.B.19.04.2014
