ΔΙΑΦΘΟΡΑ
Γύρω μας πλαντάζει μια σταχτιά ζέστη. Μια ζέστη καμινιού που γδέρνεται πάνω στα ντουβάρια και τους σοβάδες των πολυκατοικιών.
Και η πόλη επιβραδύνει, χάνει σε θόρυβο, κερδίζει σε άσπλαχνο φως, οι ίσκιοι της αδυνατούν. Μα όλοι ξέρουμε πόσο ύπουλη, μπαμπέσα μπορεί να είναι η κάψα του Ιούλη μες στην πολιτεία μας, το ξέρουμε απλά και φυσικά, γιατί είναι από τα λίγα πράγματα που ξέρουμε καλά, από παλιά.
Σε πείσμα όλων όσων περιφρονούν και καταριούνται την Ανατολή, στην οποία (αναμφίβολα) ανήκουμε, παραδινόμαστε στο Καλοκαίρι, ξανά άλλη μια χρονιά, για να μας διαφθείρει, σαν πάνσοφος παιδόφιλος που με σκληρόπετσα δάχτυλα μας γδύνει ηδονικά, ενώ μας πληγώνει.
Όσοι και όσες αφήκαμε να μας διαφθείρουν τα Ελληνικά Καλοκαίρια και φτάσαμε, ξεδιάντροποι, να ραχατεύουμε μοιραίοι, μοιάζουμε σε εκείνα τα αλανιάρικα, λιανά γατιά, τα ελεύθερα, που τα απογεύματα, στα προάστια και στα χωριά, την ώρα που θαρρείς πως θα δροσίσει μια στάλα - και η πύρα απ` τα αρχαία μπετά γκαζώνει - χουζουρεύουν χύμα, πάνω σε πλάκες και περβάζια, μισολιπόθυμα και μεθυσμένα από τα γιασεμιά και το αγιόκλημα.
Κάποτε θα φτάσουμε να παραδεχτούμε αυτή μας τη κατάσταση, που οι τόσες θερμές ώρες του χρόνου μας έφεραν.
Κι όταν θα φτωχύνουμε (και άλλο) και θα δεχτούμε και άλλες προσβολές και κατάφορες αδικίες, και περισσότερες, βασικές, αβάσταχτες ύβρεις, τότε αυτό το διεφθαρμένο καυτό των άπειρων Καλοκαιριών μας – θα παραδεχτούμε ήσυχα και ψυχρά – πως είναι το πιο ισχυρό, ίσως το μόνο αντίσωμα, η ύστατη άμυνα μας.
Sonikekala 28.07.2015
