Je suis
Ήμουν,τότε, σπουδαστής στο W. College το οποίο φυσικά βρίσκεται στο W. , στο νοτιοανατολικό Λονδίνο, για τα A levels μου. Διάνυα την αρχή της δεύτερης χρονιάς μου στην Αγγλία, οπότε τα αγγλικά μου, σχεδόν ανύπαρκτα στο πρώτο έτος, είχαν σημαντικά βελτιωθεί, αλλά αγκομαχούσα καθημερινά ακόμα και στις απλές συνομιλίες. Στο γραπτό λόγο ήμουν καλύτερα.
Έμενα στο Youth Hostel, ένα μίλι από το κολλέγιο, που ανήκε σε Βαπτιστές, προτεστάντες παπάδες. Εκείνη την εποχή και για πολλά χρόνια μετά, όλοι οι μη Ορθόδοξοι ή Καθολικοί μου φαινόταν ένα πράγμα… Το Youth Hostel ήταν η πιο φτηνή λύση για διαμονή στην περιοχή και έβριθε από φασαριόζικους Έλληνες σπουδαστές. Λίγοι από το δικό μου κολλέγιο, οι περισσότεροι σπούδαζαν σε ένα γειτονικό private Business School και αρκετοί προέρχονταν από το νεοσύστατο W. Polytechnic που, όντας σε μια εργατική περιοχή του Λονδίνου, δεχόταν αβέρτα ξένους φοιτητές για να έχει έσοδα από τα δίδακτρα.
Ξαφνικά, το W.College κατακλύστηκε από Γάλλους σπουδαστές (και Γαλλίδες, εννοείται!). Δεν ήξερα γρι γαλλικά τότε και το ίδιο ισχύει και σήμερα. Μπορεί στην τάξη μου να μην εισέβαλαν οι Γάλλοι, αλλά στη βιβλιοθήκη και στην καντίνα ήταν παντού, μιλώντας ακατάπαυστα, δυνατά και με προκλητική παρρησία στη γλώσσα τους. Όλοι οι υπόλοιποι είχαμε απαυδήσει.
Η τραπεζαρία και το λεγόμενο Common Room του Youth Hostel, ήταν το μέρος όπου συναντούσα τους άλλους Έλληνες, τους οποίους έβρισκα αγενείς, υπερόπτες, ακαλλιέργητους φαφλατάδες και γενικώς απέφευγα να έχω πολλά πολλά. Πράγμα που απέβαινε εις βάρος μου, γιατί πήγαιναν σε μπυραρίες –που εγώ δεν πήγαινα-, έκαναν «καμάκι» – που εγώ δεν τολμούσα-, και δυστυχώς είχαν επιτυχίες, που εγώ δεν …
Είχα βγάλει τη φήμη του σοβαρού, απρόσιτου - και αποτόμου - καλού φοιτητή, παρόλο που εγώ μέσα μου στοιχημάτιζα περί του αντιθέτου, ίσχυε το … «καλύτερα να σου βγει το μάτι, παρά το όνομα».
Ένα απόγευμα, στο Common Room, εξέφρασα τις «γαλλικές ανησυχίες» μου και την πλήρη αδυναμία μου να καταλάβω τα γάλλο-αγγλικά τους που ήταν πολύ χειρότερα από τα ελληνο-αγγλικά μας.
Ο Σάκης, ένας ψηλέας ανέλαβε να με εκπαιδεύσει.
- Ξέρεις τι θα πει ζε- σουί;
- Όχι, τι;
- Σκασμός!
- Εντάξει …
- Όταν στη τραπεζαρία, διακόπτουν ή φωνάζουν, πες αυτό … ζεσουί!
Όταν λοιπόν, σε ένα διάλειμμα σχηματίστηκε ένα μεγάλο τραπέζι από διάφορους, κυρίως αλλοδαπούς σπουδαστές, (ήμαστε διάφορες φυλές με έντονη την παρουσία των Άπω-Ανατολιτών, Ιρανών και Αφρικανών και η συζήτηση γινόταν σε «πολύχρωμα» αλλά κατανοητά Αγγλικά), άρχισε ένας θορυβώδης κατακλυσμός από γαλλικά και στους περισσότερους έπεσε μια αμήχανη μουγγαμάρα.
Έτσι, συγκεντρώνοντας όλο το θάρρος που μπορούσα να έχω, ξεστόμισα:
Je suis…
Η βαβούρα της Βαβέλ πήγε να κοπάσει, αλλά αγνοώντας με, συνέχισαν… Πλέον δεν μπορούσα να κάνω πίσω… Απέναντί μου κάθονταν μια αγγλίδα και παραδίπλα μια γαλλίδα που πολύ μου άρεσαν!
JE SUIS!... Φώναξα και βουβάθηκαν όλοι!
Θεώρησα ότι πέτυχα να επιβάλω κάποια τάξη. Οι Γάλλοι με κοίταζαν με απορία. Έριχνα κλεφτές ματιές προσδοκώντας να εισπράξω λιγάκι ευγνωμοσύνη από την Αγγλίδα και λίγο σοκ και δέος από τη ντελικάτη παριζιάνα. Όλο αυτό κράτησε λίγα δευτερόλεπτα και μετά η Βαβέλ ξανάρχισε ακάθεκτη …
Λίγο μετά ένα ελληνοκύπριος συγκάτοικος από το hostel, μου εξήγησε τι ακριβώς σήμαινε το «ζε-σουί»… και φυσικά, το ελάχιστο θάρρος και ο αυτοσεβασμός που είχα, βούλιαξαν, εξατμίστηκαν σε ένα σύννεφο βουβής ντροπής.
Το φυσούσα και δεν κρύωνε!
Πήγα να ζητήσω τα ρέστα από τον Σάκη, τον ψηλέα. Εισέπραξα γέλια από την ελληνική ομήγυρη, από δε τον ψηλό, μια αλητήρια, τσαμπουκαλίδικη απάντηση. Έβγαλα τον σκασμό και δεν συνέχισα. Είχα γίνει ρόμπα στους Έλληνες και κινδύνευα να γίνω και στους άλλους αλλοδαπούς του Youth Hostel.
Από τότε αυτή την ιστορία με το JE SUIS… την έχω πει ως ανέκδοτο της φοιτητικής μου ζωής αρκετές φορές.
Δεν έγινε ποτέ έτσι! Φυσικά δεν είχα ποτέ μου την αναίδεια ή το θράσος σε μία παρέα να τους πω να σκάσουν, πόσο μάλλον σε ξένους, σε μια ξένη χώρα!
Απλά, ήταν ένα καλαμπούρι του ψηλού εκεί που μιλούσαμε, που για λίγο με έκαναν να πιστέψω ότι ζε-σουί σημαίνει «σκάσε ή σκασμός» και όπως φάνηκα ανίδεος από γαλλικά, ένας διπλανός μου Ελληνοκύπριος μου εξήγησε ότι σημαίνει «Εγώ είμαι».
Το θέμα είναι ότι, έχοντας πει αυτή την ιστορία πολλές φορές και έχοντας περάσει τόσα χρόνια από τότε που ήμουν 19 ετών, είναι σαν να την πίστεψα. Μετά από κάθε αφήγησή της, όλο και πιο πολύ φανταζόμουν πως όντως έγινε και μπορούσα να δω το περιστατικό, τα πρόσωπα και τον χώρο με κάθε λεπτομέρεια και να είμαι σίγουρος ότι δεν ήταν της φαντασίας μου.
Βέβαια, δεν είμαι -ακόμα- παρανοϊκός για να το πιστέψω στ’ αλήθεια. Όμως πες πες, έχει πάρει διαστάσεις μιας πραγματικής ανάμνησης, η οποία ωστόσο δεν υπήρξε ποτέ πραγματικό γεγονός.
Και ενώ βλέπω στα μάτια αυτού που ακούει τη διήγησή μου τη δυσπιστία και την ευγενική συγκατάβασή του (όσοι με ξέρουν έστω και λίγο βρίσκουν τελείως ασύμβατη τη θρασύτητά μου με το πρόσωπο που γνωρίζουν), εγώ συνεχίζω πεισματικά να τη διηγούμαι, ενίοτε διανθίζοντάς τη και με άλλες επινοημένες λεπτομέρειες για να την κάνω πιο πιστευτή, με αντίθετο πάντα αποτέλεσμα.
Αναρωτιέμαι, γιατί, ενώ η αφήγησή μου χάνει σε πειστικότητα, εγώ επιμένω στην επανάληψη μιας ψεύτικης ασημαντότητας, που όμως κάποιον όχι ασήμαντο ρόλο πυροδοτεί μέσα μου.
21.9.2019, Ποτοκάκι
Κ.Β.
FOTO FROM >>>lwww.facebook.com/pg/GreenwichAlumni/photos/