Μικρό σημείωμα για εκούσιους, συναινετικούς, καθημερινούς βιασμούς.
(Αντιστροφή, αναποδογύρισε το.)
Σήμερα πάλι τα ίδια, με το που ήρθε, ακούμπησε πάνω μου, έσκυψε με όλο το βάρος του, εγώ τον απέτρεψα, τραβήχτηκα, αυτός συνέχισε σαλιαρίζοντας, κάπως διπλώθηκα στα δυο και μετά φώναξα. Σταμάτησε αλλά δεν έφυγε, έμεινε εκεί δίπλα μου να με κοιτά. Ταλαντεύτηκε ανάμεσα στο να θυμώσει ή να γκρινιάξει πληγωμένος.
Το χειρότερο δεν είναι που πάει να με γδύσει, να με ταπεινώσει, μακάρι να ήταν μόνο αυτό. Αλλα ο`τι νοιώθω ενοχές που αντιστέκομαι, όταν μου χώνει τη μουσούδα του - μερικές φόρες βρωμάει το χνώτο του, τώρα τελευταία καθημερινά -εκεί που πάει να με φιλήσει. Ενοχές γιατί εγώ έχω δώσει κάθε δικαίωμα για αυτές τις επιδρομές, υποτίθεται ξαφνικές, στην πραγματικότητα αναμενόμενες. Ναι. Αναμενόμενες γιατί είναι σαν να έρχονται από μέσα μου, σαν όλη μέρα να επωάζονται στα σωθικά μου, να ενηλικιώνονται, έχω μέσα μου αυτό το κακό, ώστε όταν μου επιτίθεται απ` έξω, αυτό να μοιάζει σαν προαγγελθείσα προφητεία που αποκτά σάρκα και οστά, υλική υπόσταση.
Όμως δεν γίνεται να παραδοθώ, δεν γίνεται να τον αφήσω, να με τσιτσιδώσει, να με γδύσει, εκεί που κάθομαι και παίζω στο κινητό μου ή βλέπω τηλεόραση. Κάτι μέσα μου κλωτσάει και αντιστέκομαι ανεξέλεγκτα, μερικές φόρες μανιασμένα.
Αυτός πάντα απορεί, αχ, βαχ, γιατί βρε χαζό ούτε ένα φιλάκι… Κάποιες φόρες για να τον ξεφορτωθώ του δίνω ένα γρήγορο φιλί στο μέτωπο ή κάνω πως φιλώ με σεβασμό το πάνω μέρος της παλάμης του χεριού σαν να είναι παπάς.
Τότε τσατίζεται, σηκώνεται όλο θυμό και παράπονο, μερικές φορές βουρκώνει απ` την αδικία που του κάνω, να μην θέλω δηλαδή έστω αυτή την ελάχιστη, κάπως θεατρινίστικη ικανοποίηση να του δώσω, όπως τουρλώνει τις χειλάρες του απαιτώντας πότε με μουγκρητά, πότε με γουργουρίσματα το φιλάκι. Ε, τότε είναι που νοιώθω τις ένοχες, γιατί αντιλαμβάνομαι ότι η λύπη του είναι γνήσια, μια μικρή ανταμοιβή μετά μια μέρα σκληρής δουλειάς, με ούτε που ξέρω με πόσες δυσκολίες, τι προσβολές έχει περάσει, και εγώ να μην συνεισφέρω καθόλου στη κοινή ζωή μας, ούτε με ένα χάδι, ούτε μισό φιλί!
Ναι, τον καταλαβαίνω, σκέπτομαι να σηκωθώ εγώ από τον καναπέ από όπου βλέπω τηλεόραση και να του δώσω ένα ή δυο σκαστά φιλιά εκεί που πλένει τα πιάτα ή καθαρίζει τις πατάτες. Συνήθως έχω διαπιστώσει ικανοποιείται - ή έτσι φαίνεται - με αυτό και έτσι έχω την ησυχία μου. Βεβαία υπάρχει η περίπτωση να του ανοίξει η όρεξη, να με γραπώσει άγαρμπα και να θέλει άλλα. Όμως μετά τόσο καιρό που ζούμε κάτω από την ίδια στέγη, οι ορέξεις του όταν αναφλέγονται γίνονται όλο και πιο σαχλές.
Τις περισσότερες φορές δεν κάνω τίποτα, μένω στη ακινησία, παρατηρώντας με την άκρη του ματιού μου τις κινήσεις του. Ξέρω ότι οι θυμοί, τα παράπονα, τα βουρκώματα με μια ιδέα δάκρυα, είναι θέατρο για να με τουμπάρει, να λυγίσω, να τον συγχωρέσω, να τον ανταμείψω με ένα δυό φιλιά. Ίσως αν νοιώσω πως τον έχω προσβάλει με την αδιαφορία, την ακινησία, την αχαριστία μου, να του κάνω μια αγκαλιά… αλλά μέχρις εκεί. Έχω καταλάβει ότι είναι καλός ηθοποιός, προσποιείται τον αδικημένο τόσο καλά που στην αρχή του έκανα το χατίρι.
Σχεδόν πάντα μετά από κάθε απόκρουση των επιθέσεων και των επιθυμιών του ξέρω πολύ καλά πως θα με κάνει να τρέχω να τον μαλακώσω, και θα το κατάφερνε αν δεν κλεινόμουν γερά μέσα μου, σαν όστρακο.
14.12.2021
Κ.Β.
painting by www.nationalgallery.org.uk Ludovico Carracci /Susannah and the elders