Ο μαιευτήρ πατήρ μου ήτο φιλήδονος πολύ και αφτό του το κουσούρι το κληρονόμησα πάραφτα κι εγώ, ενώ τα μικρότερα αδέλφια μου εις μικρότερο βαθμόν απ` εμένα, καθότι ως πρωτότοκος ήμουν ως είθισται, ο φυσικός του μπαμπά μου κληρονόμος, προσπάθειας δε κατέβαλε πολλές, πολλάκις, ώστε καρμπόν αντίγραφον του να γίνω.
Από την άγουρον ακόμη ηλικίαν, έφερον το στίγμα του ηδονοθήρος και ακολάστου, ψίθυροι και επιτιμητικά σχόλια, ρίπτονταν κατ εμού και όλοι με έκραζον και έλεγον, ιδού, το μήλον υπό την μηλέα πίπτει.
Και παρότι η μύτηρ μου να με νουθετεί εις τον ίσιον δρόμον να περιπατώ ακαμάτως επροσπαθούσε, διότι ήτο γυνή και σύζυγος ηθική, τιμία, εξ οικογενείας θρήσκας και πλουσίας, ως είθισται να είναι εις τη πολιν μας όλες οι φαμίλιες με στασίδι εις την δεξιά πλευράν της Ιεράς Μητροπόλεως το κλίτος, εγώ άγουρος ακόμη νεανίας, εταλανιζόμην, βασανιζόμην υπό ενοχών, ερινυών και αναλόγων δαιμονίων. Έχον conflict όπως λένε, με μητέρα εις τα ήθη χρηστή, στους γειτόνους αγαπητή και αφετέρου πατέρα μαιευτήρα, άπληστο, μουρντάρη, πότη, με αδυναμία ως λένε, εις αμφότερα τα φύλα.
Καθώς ο πατήρ μου ήτο ο μοναδικός μαιευτήρ, στη γενέθλιο πόλιν μας, ήθελε εγώ, ως πρωτότοκος, να κληρονομήσω, πελατεία, ιατρείον και θέση μαιευτήρος εις το μαιευτήριον .
Και μόνον η σκέψις του πατρός μου μαιευτήρος, να με ξεγεννά, με εξολκέα και κουτάλες εκ της μητρός μου την κοιλιά, μου έφερε ζάλην και ανείπωτον αηδία. Εφιάλτης ήτο κάθε σκέψη μαιευτική και όταν εστάλθη να σπουδάσω εις Αθήνας, ιατρική, απέτυχον πανηγυρικώς και ψυχολογία με human studies προτίμησα εις κολλέγιον, εν τέλει, προξενώντας των γονέων μου, την μήνιν .
Την ελευθερία μου βρήκα ως σπουδαστής εν Αθήναις, εις τα μπαρ των Εξαρχείων ηδονικώς ενυχτωνόμουν, πίνων τον αγλέορα, συντόμως δε κατέληξα χασισοπότης και χαρμάνης, να μη ημπορώ να αποφοιτήσω καθότι ήμουν ρεμάλι πλέον, μαστουρωμένος όλη μέρα και τη νύχτα μεθυσμένος.
Ώσπου έλαβον τα νέα, μια ημέρα του Σεπτέμβρη, ότι ο μαιευτήρ πατήρ μου ασθενούσε βαρέως, εγκεφαλικόν υπέστη ενώ με χήραν στρατιωτικού ιατρού εν περιπτύξει εβρίσκετο εις την ιματιοθήκη του δημόσιου μαιευτηρίου.
Άρον άρον εκκληθεί παρά την κλίνην του ψυχορραγούντος γεννήτορος και μαιευτήρος μου. Εκεί, ο ασθενής μου αφηγήθη, ότι κατατρύχετε παιδιόθεν υπο εφιάλτας, σκέψεις και ιδέες αηδιαστικές, άκρως ενοχλητικές και για αυτό έγινε μουρντάρης και φιλήδονος πολύ, δια να ξεφύγει, καθώς δεν μπορούσε, παρά μόνο αν γαμούσε. Τούτο επισυνέβη διότι ο πατήρ του ήτο επίσης μαιευτήρ και ξεγέννησε τη μήτηρ του η οποία ήτο μαία.
Εφιάλτες είχε με τον αιμάσωντα ομφάλιο λώρο να αποκόπτεται βιαίως και η μητέρα του, η μαία και γιαγιά δι εμένα, να πεθαίνει κατά τη γέννα, ενώ ο μαιευτήρ πατήρ του και παππούς δι εμένα, ξεγεννούσε τον μαιευτήρ πατήρ μου.
Όθεν απεκαλύφθη το οικογενειακό μας άλγος και εγώ τώρα τον φαύλον κύκλο σπάω σπουδάζων ψυχολογίαν, ώστε να μη χρειαστεί να γίνω μαιευτήρ και να ξεγεννήσω εγώ ο ίδιος τον υιόν μου και το στίγμα της φιλήδονης παθολογίας να διαιωνίσω.
Ως ψυχολόγος μαιευτήρ θα εκμαιεύω τα παιδικά τραύματα των υιών, των ιατρών μαιευτήρων, ώστε να σταματήσει το όνειδος αυτό, χρηστών οικογενειών οι υιοί, ενιοτε και οι κόραι, να πηδούν και να πηδιούνται ασυστόλως, με χασίσια, ναργιλέδες και ουίσκια.
Κ.Β. 18/10/2018
